Mία παλιά αντιδικία του κοινωνικού αγωνιστή και δικηγόρου Κώστα Παπανικολάου το 2004 με τους μπάτσους του αστυνομικού τμήματος Π. Φαλήρου, και οι πρόσφατα κερδισμένες δίκες σε βάρος τους, οδήγησαν το 2010 σε μια μεθόδευση αντάξια των κρατικών μηχανισμών και των ΜΚΟ με το ανθρωπιστικό προσωπείο, με την άσβεστη δίψα για την αλλοτρίωση της παιδικής ψυχής . Οι δικηγόροι Κώστας Παπανικολάου και Αδαμαντία Παπαπαναγιωτάκη κατήγγειλαν το Νοέμβρη του 2004 την εισβολή των μπάτσων στο σπίτι τους και την απαγωγή του παιδιού τους μετά από ανώνυμες καταγγελίες για δήθεν κακοποίηση, που είχαν φτάσει στην εισαγγελία ανηλίκων μέσω της ΜΚΟ «Χαμόγελο του παιδιού» .
Το ιστορικό της κράτησης στο νοσοκομείο Παίδων, του πεντάχρονου τότε Βαγγέλη είχε καταγγελθεί στο Δικηγορικό Σύλλογο, είχε δημοσιευθεί στην Ελευθεροτυπία και σε ιστοσελίδες. Η απελευθέρωση του τότε μετά από 20ήμερο έληξε με το δικαστήριο, στο οποίο οι γονείς φυσικά δεν έχασαν την επιμέλεια, όπως απαιτούσαν οι «φιλεύσπλαχνοι» φορείς… Οι γονείς του μικρού Βαγγέλη, φυσικά δεν άφησαν έτσι το θέμα και κατέφυγαν με μηνύσεις και αγωγές κατά των εμπλεκομένων στην απίστευτη μεθόδευση απαγωγής και κράτησης του παιδιού τους. Κέρδισαν τα ποινικά δικαστήρια και εκκρεμούν αγωγές κατά των φυσικών προσώπων, του κράτους και της ΜΚΟ «Χαμόγελο του Παιδιού» και στις οποίες με κερδισμένα ήδη τα ποινικά δικαστήρια, τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα για τους συνεργούς της απαγωγής του μικρού Βαγγέλη.
Μια τέτοια εξέλιξη όμως και ένα δεδικασμένο εις βάρος του κράτους και των θεραπαινίδων ΜΚΟ δεν ευνοεί τα σχέδια τους και θέλουν να έχουν κάτι στα χέρια τους πριν να είναι αργά…
Έτσι την προηγούμενη Τετάρτη 16 Ιουνίου στις 11.30 το πρωί, με αφορμή ένα συμπτωματικό άσχετο περιστατικό, η οικογένεια Παπανικολάου, δέχτηκε «επίσκεψη» μεγάλου αριθμού ένστολων και πάνοπλων ανδρών της αστυνομίας, οι οποίοι εισέβαλαν στο σπίτι τους και έσυραν τους γονείς και το παιδί τους στο δρόμο και οι γονείς φυσικά όπως όφειλαν αντέδρασαν. Αρχικά τους είπαν ότι θα πάνε στο τμήμα σχετικά με μια υπόθεση τους, αλλά όμως στο δρόμο μαζί με τους μπατσους περίμενε ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ… στο οποίο τους πέταξαν σα τσουβάλια και τους μετέφεραν στο ΨΝΑ στο Δαφνί.
Υπήρχε λέει καταγγελία σε βάρος τους για Ακούσιο Έγκλεισμό… τους έκλεισαν με τον χουντικό νόμο περί εγκλεισμού 104/73 και όχι με τον ισχύοντα 2071/92, (που δεν κάνει δεκτές τις καταγγελίες γειτόνων και αλλων άσχετων) για την προστασία των ψυχικά πασχόντων ώστε να αποφεύγονται παράνομοι εγκλεισμοί για αλλότριους σκοπούς. Σύμφωνα με τον ισχύοντα νόμο 2071 / 1992 περί ακούσιας νοσηλείας , δηλαδή τον εγκλεισμό κάποιου σε ψυχιατρική κλινική οι προυποθέσεις είναι:
α. Ο ασθενής να πάσχει από ψυχική διαταραχή.
β. Να μην είναι ικανός να κρίνει για το συμφέρον της υγείας του.
γ. Η έλλειψη νοσηλείας να έχει ως συνέπεια είτε να επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας του, ή Η νοσηλεία ασθενή που πάσχει από ψυχική διαταραχή να είναι απαραίτητη για να αποτραπούν πράξεις βίας κατά του ίδιου ή τρίτου.
Η αδυναμία ή η άρνηση προσώπου να προσαρμόζεται στις κοινωνικές ή ηθικές ή πολιτικές αξίες, που φαίνεται να επικρατούν στην κοινωνία, δεν αποτελεί καθ’ αυτή ψυχική διαταραχή.
Όσο για την κακόβουλη καταγγελία του 2010 που οδήγησε των εγκλεισμό των γονιών και του ανήλικου, αφορά μια εξύβριση και μια αναγραφή συνθήματος σε κοινόχρηστο χώρο, ο οποίος ούτε καν ηλεκτροδοτείται με σκόπιμη ευθύνη των καταδοτών που υπέγραψαν την αίτηση για τον εγκλεισμό των τριών ανθρώπων.
Αρχικά τους είπαν ότι θα παραμείνουν και οι τρεις μαζί, αλλά μόλις προσκομίστηκαν εκεί , η μητέρα του μικρού Βαγγέλη σπρώχτηκε και κλειδώθηκε, ώστε με αυτόν τον τρόπο να της αποσπάσουν το παιδί και να το δώσουν στους «υπεύθυνους» ανθρώπους του «Χαμόγελου του παιδιού», οι οποίοι με τη σειρά τους το μετέφεραν στο νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία, σκεφτόμενοι ότι η για δεύτερη φορά εμφανής εμπλοκή τους στη μεθόδευση θα απέβαινε σε βάρος τους…
Με συνοπτικές διαδικασίες και την εξουσία που δίνει η επιστήμη της ψυχιατρικής καταστολής, ο Κώστας Παπανικολάου και η Αδαμαντία Παπαπαναγιωτάκη, κρίθηκαν ότι χρήζουν αναγκαστικού εγκλεισμού στο κολαστήριο του ψυχιατρείου, ενώ το παιδί με εισαγγελική εντολή παραμένει στο νοσοκομείο Παίδων. Ο Κώστας Παπανικολάου που, όπως ήταν φυσικό, καταλήφθηκε από φόβο, τρόμο και έγνοια για την τύχη του παιδιού και της γυναίκας του, « δέχτηκε» την άμεση «περιποίηση» της ψυχιατρικής καταστολής με κοκταίηλ φαρμάκων και ενέσεων, που είχαν σαν αποτέλεσμα την Παρασκευή να αντιμετωπίσει σοβαρό πρόβλημα, έχασε τις αισθήσεις του και του γύρισε η γλώσσα και πήρε πολύ για να συνέλθει.
Ο Κώστας Παπανικολάου, έχει σοβαρό πρόβλημα με την όραση του με προχωρημένο καταρράκτη χρειάζεται τη βοήθεια της συντρόφου του για να κινηθεί. Αρχικά είχαν υποσχεθεί ότι οι δύο έγκλειστοι θα παραμείνουν μαζί, αλλά για λόγους προφανείς τους χώρισαν η Αδαμαντία Παπαπαναγιωτάκη παραμένει έγκλειστη στο 5ο τμήμα του ΨΝΑ, ενώ ο Κώστας Παπανικολάου στο 6ο τμήμα, που έχει καταγγελθεί και στο Συνήγορο του Πολίτη για τις μεθοδεύσεις που ακολουθεί στον ακούσιο εγκλεισμό. Έτσι η επικοινωνία τους γίνεται μόνο κατά τα διαστήματα των επισκεπτηρίων .
Η Αδαμαντία Παπαπαναγιωτάκη σύμφωνα με τους ανθρωποφύλακες – γιατρούς που υπέγραψαν τον έγκλεισμό της « κατά τη διάρκεια της εξέτασης της έδινε λογικοφανείς απαντήσεις…» , δηλαδή σύμφωνα με τους «ειδικούς επιστήμονες», η «ψυχική της ασθένεια» είναι τέτοια, που μπορεί να «παραπλανήσει», να «υποδυθεί» την έχοντας σώας τα φρένας…(σ.σ συγχαρητήρια στους επιστήμονες).
Να σημειωθεί ότι η γιατρός που την έχει «αναλάβει» και έχει υπογράψει τον εγκλεισμό της, από την προηγούμενη Πέμπτη απουσιάζει από το ΨΝΑ, όλως τυχαίως. Αν και ο Κώστας Παπανικολάου, αντιμετωπίζει επί πλέον προβλήματα υγείας, όπως υψηλό δείκτη σακχάρου, που μπορεί σε μια τόσο στρεσογόνα κατάσταση να δημιουργήσει επιπλοκές, αυτό αφήνει παγερά αδιάφορους τους νησηλευτές του ΨΝΑ.
Ο μικρός Βαγγέλης που παραμένει έγκλειστος και μόνος στο νοσοκομείο Παίδων με τον επικείμενο κίνδυνο της ενδονοσοκομειακής λοίμωξης , δεν θέλει να φάει και ζητάει τους γονείς του. Η ακροαματική διαδικασία εκουσίας, δηλαδή το δικαστήριο που θα κρίνει την τύχη των γονιών, έχει οριστεί για τις 22 Ιουλίου.
Στο μεταξύ οι ανθρωποφύλακες του ψυχιατρικού κολαστηρίου, μπορούν με την άνεσή τους να γεμίσουν τον φάκελλο των ανθρώπων που είναι έρμαια στα χέρια τους, με επιστημονικοφανείς κακεντρέχειες και κακοήθειες , ώστε να επιτύχουν και την απαγόρευση της επιμέλειας των γονιών του μικρού Βαγγέλη και έτσι να δώσουν με αυτόν τον τρόπο κάποια «δυνατά» χαρτιά στους εμπλεκόμενους απαγωγείς κρατικούς και ΜΚΟ του μικρού Βαγγέλη, οι οποίοι αντιμετωπίζουν πρόβλημα με την εξέλιξη των δικών. Eνώ παράλληλα οι αρχές έχουν αρπάξει και τα κλειδιά του σπιτιού τους και εισβάλουν ελεύθερα, όποια ώρα θέλουν, καταγράφοντας, ερευνώντας, λεηλατώντας τη ζωή των ανθρώπων, συντάσσοντας εκθέσεις κατά το δοκούν, χωρίς να υπάρχει κανείς να τους εμποδίσει ή να είναι παρόν σε ότι αυτοί σκαρώνουν.
Τα παραπάνω δεν είναι μια ακραία συμπτωματική περίπτωση Ακούσιου Εγκλεισμού, αλλά πρόκειται για μια επίδειξη και ένα δείγμα μεθόδων του κράτους και των τσιρακιών του, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να την γευθεί ο κάθε άνθρωπος που θα βρεθεί στο διάβα και το στόχαστρο κακόβουλων και καταδοτών που αναδύονται πάντα σε καιρούς οξυμένης κρατικής καταστολής όπως έχει δείξει η ιστορία.
Η “δίκη” τους έχει ορισθεί για τις 22 Ιουλίου
H καταγγελία των γονιών: http://lavame.wordpress.com/2010/06/25/%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%83-%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B1/
Η ιστορία της φυλάκισης του μικρού Βαγγέλη Παπανικολάου το 2004
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: http://archive.enet.gr/online/online_hprint.jsp?q=%25F0%25E1%25F0%25E1%25ED%25E9%25EA%25EF%25EB%25DC%25EF%25F5&a=&id=56950100
http://news.pramnos.net/story58-439.html
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=297274#top_page
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=280686
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=300393#top_page
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=296205
http://athens.indymedia.org/calendar/event.php?id=3483
Τρίτη 29 Ιουνίου 2010
Παρασκευή 30 Απριλίου 2010
1η Μάη: Να ξεσηκωθούμε!!!
Να ομορφύνουμε το μέρος που ζούμε απογυμνώνοντάς το από κάθε εξουσιαστική κι εκμεταλλευτική σχέση
Μπροστά στις συνθήκες εξαθλίωσης που προωθεί το κράτος και η κυριαρχία, οι λύσεις που προτείνονται από τους διάφορους διεκπεραιωτές των κρατικών υποθέσεων είναι μεγαλύτερη ένταση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης και υπομονή για καλύτερες μέρες που θα έρθουν…
Δεν είναι μάλιστα τυχαίο, πως όλες οι πολιτικές δυνάμεις που αντιπολιτεύονται τους τωρινούς διαχειριστές, στην ουσία δεν έχουν να προτείνουν κάτι διαφορετικό. Οι ευθύνες στρέφονται προς τους προηγούμενους, ενώ οι προηγούμενοι τις επιρρίπτουν στους προηγούμενους, αυτούς, δηλαδή, που είναι οι τωρινοί διαχειριστές.
Ένας φαύλος κύκλος που δεν οδηγεί πουθενά. Η πραγματικότητα είναι πολύ απλή: Όλοι τους έχουν συμμετάσχει στη διαχείριση της εξουσία, όλοι τους έκαναν αυτό που επιτάσσει η θέση τους ως διαχειριστών των υποθέσεων των σύγχρονων σκλάβων, που έχουν το «προνόμιο» να τους ονομάζουν «πολίτες».
Κάθε κομμάτι της εξουσίας προσπαθεί να προσεταιριστεί την αγωνία του κόσμου προβάλλοντας εφικτές και ανέφικτες λύσεις, πάντα μέσα στις λογικές του συστήματος.
Συγκεντρώσεις και πορείες προηγήθηκαν και άλλες θα ακολουθήσουν, προκειμένου να συσπειρωθούν οι άνθρωποι γύρω από τα παραρτήματα των κομμάτων.
Εμείς δεν θα προτείνουμε μοντέλα και πρακτικές αυτοδιαχείρισης και συνδιαχείρισης της εξαθλίωσης, δεν θα αναδείξουμε την συλλογική ιδιοκτησία ως καλύτερη από την ατομική, ούτε τον συλλογικό καπιταλισμό ως καλύτερο από τον ατομικό καπιταλισμό.
Δεν θα προτάξουμε τα αυτόνομα σωματεία βάσης ως καλύτερα ή ως λύση απέναντι στα εξαρτημένα από μονοκομματικούς μηχανισμούς.
Δεν θα προτάξουμε την βία σαν κάτι το καινούργιο και το ρηξικέλευθο. Ιστορικά, η βία που απαιτεί καλύτερες συνθήκες δουλείας είναι η πρωταρχική εκδήλωση της αποδοχής του συστήματος και τελικά της πάλης με ειρηνικά μέσα. Γίνεται λειτουργική μόνο στο βαθμό που αποτελεί συστατικό της συνολικότερης οπτικής και πορείας προς την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση, προς την αναρχία. Προτάσσουμε, λοιπόν, την κοινωνική βία σαν ένα από τα μέσα για την καταστροφή του κράτους και των εκμεταλλευτικών σχέσεων.
Προτάσσουμε την αναρχική οργάνωση των ανθρώπων δίνοντας πρωταρχική σημασία, στις συνθήκες που υπάρχουν, στην αναρχική ομάδα.
Στην παρούσα κατάσταση, όπου οι καταπιεστές κι εκμεταλλευτές επιδεινώνουν τους όρους δουλείας, ας προτάξουμε τη δύναμη της ανθρώπινης ανυπακοής, του αυτοσεβασμού και της άρνησης των συνθηκών που μας ορίζουν.
Να εξεγερθούμε!
Να γεμίσουμε τους δρόμους και τα οδοφράγματα με όλα τα άχρηστα καταναλωτικά προϊόντα με τα οποία θέλουν να μας κρατούν σκλαβωμένους.
Να αδειάσουμε τα μαγαζιά από τα εμπορεύματα.
Να γκρεμίσουμε τις πολυκατοικίες που μας κρύβουν τον όμορφο ορίζοντα που μας έχει χαρίσει η μάνα γη.
Να διασκορπιστούμε σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του ελλαδικού χώρου κι ακόμα παραπέρα, διαδηλώνοντας πως οι άνθρωποι χρειάζονται πολύ λίγα πράγματα για να ζουν καλά και ευχαριστημένοι.
Να απελευθερώσουμε το έδαφος από το τσιμέντο και την άσφαλτο για να μείνει χώρος ζωής για μας και τα χιλιάδες είδη του ζωικού και φυτικού κόσμου.
Να ομορφύνουμε το μέρος που ζούμε απογυμνώνοντάς το από κάθε εξουσιαστική κι εκμεταλλευτική σχέση.
Να απλοποιήσουμε τον τρόπο ζωής μας.
Να καταστρέψουμε την βιομηχανική κτηνωδία.
Να καταστρέψουμε τα κράτη και κάθε εξουσία.
Να ξεσηκωθούμε για την αναρχία!
30 Απριλίου 2010
ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΑΡΧΕΙΟΘΗΚΗ Αθήνας
Μπροστά στις συνθήκες εξαθλίωσης που προωθεί το κράτος και η κυριαρχία, οι λύσεις που προτείνονται από τους διάφορους διεκπεραιωτές των κρατικών υποθέσεων είναι μεγαλύτερη ένταση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης και υπομονή για καλύτερες μέρες που θα έρθουν…
Δεν είναι μάλιστα τυχαίο, πως όλες οι πολιτικές δυνάμεις που αντιπολιτεύονται τους τωρινούς διαχειριστές, στην ουσία δεν έχουν να προτείνουν κάτι διαφορετικό. Οι ευθύνες στρέφονται προς τους προηγούμενους, ενώ οι προηγούμενοι τις επιρρίπτουν στους προηγούμενους, αυτούς, δηλαδή, που είναι οι τωρινοί διαχειριστές.
Ένας φαύλος κύκλος που δεν οδηγεί πουθενά. Η πραγματικότητα είναι πολύ απλή: Όλοι τους έχουν συμμετάσχει στη διαχείριση της εξουσία, όλοι τους έκαναν αυτό που επιτάσσει η θέση τους ως διαχειριστών των υποθέσεων των σύγχρονων σκλάβων, που έχουν το «προνόμιο» να τους ονομάζουν «πολίτες».
Κάθε κομμάτι της εξουσίας προσπαθεί να προσεταιριστεί την αγωνία του κόσμου προβάλλοντας εφικτές και ανέφικτες λύσεις, πάντα μέσα στις λογικές του συστήματος.
Συγκεντρώσεις και πορείες προηγήθηκαν και άλλες θα ακολουθήσουν, προκειμένου να συσπειρωθούν οι άνθρωποι γύρω από τα παραρτήματα των κομμάτων.
Εμείς δεν θα προτείνουμε μοντέλα και πρακτικές αυτοδιαχείρισης και συνδιαχείρισης της εξαθλίωσης, δεν θα αναδείξουμε την συλλογική ιδιοκτησία ως καλύτερη από την ατομική, ούτε τον συλλογικό καπιταλισμό ως καλύτερο από τον ατομικό καπιταλισμό.
Δεν θα προτάξουμε τα αυτόνομα σωματεία βάσης ως καλύτερα ή ως λύση απέναντι στα εξαρτημένα από μονοκομματικούς μηχανισμούς.
Δεν θα προτάξουμε την βία σαν κάτι το καινούργιο και το ρηξικέλευθο. Ιστορικά, η βία που απαιτεί καλύτερες συνθήκες δουλείας είναι η πρωταρχική εκδήλωση της αποδοχής του συστήματος και τελικά της πάλης με ειρηνικά μέσα. Γίνεται λειτουργική μόνο στο βαθμό που αποτελεί συστατικό της συνολικότερης οπτικής και πορείας προς την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση, προς την αναρχία. Προτάσσουμε, λοιπόν, την κοινωνική βία σαν ένα από τα μέσα για την καταστροφή του κράτους και των εκμεταλλευτικών σχέσεων.
Προτάσσουμε την αναρχική οργάνωση των ανθρώπων δίνοντας πρωταρχική σημασία, στις συνθήκες που υπάρχουν, στην αναρχική ομάδα.
Στην παρούσα κατάσταση, όπου οι καταπιεστές κι εκμεταλλευτές επιδεινώνουν τους όρους δουλείας, ας προτάξουμε τη δύναμη της ανθρώπινης ανυπακοής, του αυτοσεβασμού και της άρνησης των συνθηκών που μας ορίζουν.
Να εξεγερθούμε!
Να γεμίσουμε τους δρόμους και τα οδοφράγματα με όλα τα άχρηστα καταναλωτικά προϊόντα με τα οποία θέλουν να μας κρατούν σκλαβωμένους.
Να αδειάσουμε τα μαγαζιά από τα εμπορεύματα.
Να γκρεμίσουμε τις πολυκατοικίες που μας κρύβουν τον όμορφο ορίζοντα που μας έχει χαρίσει η μάνα γη.
Να διασκορπιστούμε σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του ελλαδικού χώρου κι ακόμα παραπέρα, διαδηλώνοντας πως οι άνθρωποι χρειάζονται πολύ λίγα πράγματα για να ζουν καλά και ευχαριστημένοι.
Να απελευθερώσουμε το έδαφος από το τσιμέντο και την άσφαλτο για να μείνει χώρος ζωής για μας και τα χιλιάδες είδη του ζωικού και φυτικού κόσμου.
Να ομορφύνουμε το μέρος που ζούμε απογυμνώνοντάς το από κάθε εξουσιαστική κι εκμεταλλευτική σχέση.
Να απλοποιήσουμε τον τρόπο ζωής μας.
Να καταστρέψουμε την βιομηχανική κτηνωδία.
Να καταστρέψουμε τα κράτη και κάθε εξουσία.
Να ξεσηκωθούμε για την αναρχία!
30 Απριλίου 2010
ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΑΡΧΕΙΟΘΗΚΗ Αθήνας
Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010
Αναφορά στο σύντροφο Λάμπρο Φούντα (Αναδημοσίευση)
Αναδημοσιεύουμε κείμενο που έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο (π.χ. Indymedia)και αφορά τον σύντροφο Λάμπρο Φούντα που έπεσε νεκρός μετά απο ανταλλαγή(;) πυροβολισμών με αστυνομικούς στη Δάφνη, ξημερώματα Τετάρτης:
Αναφορά στο σύντροφο Λάμπρο Φούντα
Ο αγώνας όσων παλεύουν ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία, που αγωνιούν για κάθε «στιγμή» που δεν πρέπει να «πάει χαμένη» και διατηρούν με πείσμα την πεποίθηση ότι δεν είμαστε αδύναμοι να στεριώσουμε έναν κόσμο ελεύθερο και ανεξούσιο, απέχει από κάθε είδους μυθολογία όσο η γη από το φεγγάρι.
Ο αγώνας αυτός είχε, έχει και θα έχει αμέτρητους νεκρούς, αιχμάλωτους, αλλά και ανθρώπους που παραιτούνται γιατί χάνουν τις ελπίδες τους ή συμβιβάζονται γιατί η εξουσία βρήκε την «μικρή» ή την «μεγάλη» τιμή για να τους αγοράσει.
Όποιοι, λοιπόν, ψάχνουν για αγιογραφίες, για μάρτυρες ή για σωτήρες, για ήρωες και «ιερά τέρατα», δεν διαφέρουν τελικά σε τίποτα από εκείνους, που δεν χάνουν ευκαιρία να δείχνουν με το δάκτυλο τούς «τυχοδιώκτες», «τα απολωλότα πρόβατα», τους «ύποπτα παρεκκλίνοντες», τους πολιτικά «χαμένους από χέρι». Αναλώσιμα τα «υπερβατικά όντα» που εικονίζουν οι μεν, αναλώσιμοι και οι «ακραίοι» από τους οποίους διαχωρίζονται οι δε. Και στην μια περίπτωση και στην άλλη το ζητούμενο είναι η λήθη όσο και αν ευαγγελίζονται το αντίθετο οι υπέρμαχοι της μιας ή της άλλης κατηγορίας. Για «θυσιασμένους» μιλούν «εκστασιασμένοι» οι μεν, τα όρια της «απώλειας» προσδιορίζουν και οι δε με πολιτική ευλάβεια. Εξ ίσου ελάχιστη σημασία έχει αν η σύγκλιση επιτυγχάνεται λόγω φανατισμού ή ψευδαισθήσεων, άγνοιας ή σκοπιμότητας, για λόγους πολιτικής επιβίωσης και προβολής ή εν μέσω ασκήσεων δογματισμού. Φωνασκούν οι εν λόγω «αντιτιθέμενοι» για να πείσουν ότι έχουν «ανοιχτούς λογαριασμούς» μεταξύ τους, αλλά η απάτη δύσκολα μπορεί να κρυφθεί.
Αλλά ας είναι. Το «έργο» είναι μεν θλιβερό και χιλιοπαιγμένο, αλλά η πεπατημένη αποπνέει πάντα «σιγουριά». Πάντα; Ή μήπως όχι;
Τα παρακάτω λόγια, αλλά και όσα προηγήθηκαν, δεν αποτελούν προϊόν κάποιας υποχρέωσης ούτε καθήκοντος. Ούτε μέρος κάποιας επαναστατικής νεκρολογίας. Βρίσκονται μακριά και εχθρικά σε κάθε είδους προσπάθεια μυθοποίησης, οικειοποίησης, εμπλοκής ή απεμπλοκής, ενάντια στη λάσπη και την απαξίωση, που προσπαθεί ήδη να διοχετεύσει η εξουσία μετά την δημοσιοποίηση της ταυτότητας και της φωτογραφίας ενός νεκρού «τρομοκράτη» ύστερα από συμπλοκή με μπάτσους στην Δάφνη.
Ο Λάμπρος Φούντας, που έπεσε νεκρός κατά την ανταλλαγή πυροβολισμών με πλήρωμα περιπολικού στην περιοχή της Δάφνης είναι γνωστός για την αναρχική του δράση. Συμμετείχε από μαθητής λυκείου σε κοινωνικές πρακτικές και λίγο αργότερα στην Αναρχική Ομάδα ΜΑΥΡΟ ΑΓΚΑΘΙ, που εξέδιδε το έντυπο ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ. Είχε δράση και συμμετοχή σε πορείες, συγκεντρώσεις, κοινωνικές συγκρούσεις, διαδηλώσεις, αφισοκολλήσεις, συζητήσεις και εκδηλώσεις.
Ήταν ένας από τους χιλιάδες νέους που δεν εντάχθηκαν εκείνη την περίοδο σε καμία κομματική νεολαία, που συμμετείχαν στις μαθητικές καταλήψεις, διαδηλώσεις και συγκρούσεις πριν και μετά την δολοφονία του καθηγητή Ν. Τεμπονέρα στην Πάτρα, οι οποίοι εμπνεύσθηκαν από τα εξεγερτικά γεγονότα του Γενάρη του 1991, αλλά και από αναρχικές απόψεις και πρακτικές, που τις οικειοποιήθηκαν με μια ζωντάνια που είναι φτωχές οι λέξεις να αποτυπώσουν. Η Αναρχική Ομάδα Μαύρο Αγκάθι, μέχρι την διάλυση της, συμμετείχε στην Συνεργασία Αναρχικών Ομάδων και Ατόμων για την Κοινωνική Αλληλεγγύη και την Πολύμορφη Δράση.
Κατά την κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1995, που έγινε ανήμερα της επετείου για την εξέγερση του 1973, ο Λάμπρος Φούντας βρέθηκε ανάμεσα στους 504 που συνελήφθηκαν από τις κατασταλτικές κρατικές δυνάμεις, που εισέβαλαν το πρωινό της 18ης Νοεμβρίου 1995 στο χώρο του Πολυτεχνείου της Αθήνας. Ήταν, λοιπόν, ανάμεσα σε τόσους και τόσους νέους αυτής της «γενιάς» που βιάστηκαν οι πολιτικώς «ορθοί» να χαρακτηρίσουν «χαμένη». Ανάμεσα σε όλους εκείνους τους συντρόφους που διάλεξαν μεριά και «ταξίδεψαν» την δεκαετία του ’90 από πορεία σε πορεία, από οδόφραγμα σε οδόφραγμα, στεκόμενοι αλληλέγγυοι με πάθος σε κάθε κοινωνικό κομμάτι επέλεγε να αντιπαρατεθεί με την εξουσία, με τα λάθη τους και τα σωστά τους την διαφορετικότητά τους αλλά και το πείσμα τους, διαψεύδοντας την κάθε εξουσία, που τους ήθελε «περαστικούς» από τους κοινωνικούς αγώνες. Όχι ότι δεν υπήρξαν και τέτοιοι. Το αντίθετο μάλιστα. Με τον Λάμπρο από τότε βρεθήκαμε τόσες και τόσες φορές πλάι-πλάι σε πορείες, συγκρούσεις και οδοφράγματα.
Πιστεύουμε, λοιπόν, ακράδαντα ότι εκείνο που αφήνουν πίσω τους οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι είναι ΤΑ ΟΣΑ ΣΥΜΒΑΛΛΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΙ ΟΧΙ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΑ στην απελευθερωτική διεργασία από τα δεσμά της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Αυτά αποτελούν παρακαταθήκη που ξεπερνά τις όποιες ανάγκες, αποφάσεις ή επιλογές.
Επειδή, τα μέσα δεν αποτελούν αυτοσκοπό, δεν διαχωρίζουν όσους αγωνίζονται, αλλά απελευθερώνουν δυνατότητες, δεν καθαγιάζουν όσους επιλέγουν την μια ή την άλλη μορφή, ούτε τους εξυψώνουν γεμίζοντας τους με οποιουδήποτε είδους παράσημα. Δεν υπάρχουν γενικά και αόριστα άδικα χαμένοι σύντροφοι. Ούτε το κύριο, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, είναι η αναζήτηση επιχειρησιακών λαθών.
Άλλο τόσο, όμως, δεν μας κάνει και η λογική ότι οι εξηγήσεις είναι προνόμιο των ιερατείων, των μυημένων ή κάποιων περισπούδαστων εσωτερικών υποθέσεων ή ότι απέναντι σ’ όσους κάθε φορά ασχολούνται με υποθέσεις και πλέκουν σενάρια η απάντηση μπορεί να αρχίζει και να τελειώνει με το απόφθεγμα: οι «απώλειες» είναι «αναγκαίο κακό». Οι τοποθετήσεις πρέπει να είναι ντόμπρες και σταράτες.
Κλείνουμε, αποχαιρετώντας τον Λάμπρο με μία ινδιάνικη ευχή (και βεβαιότητα):
«Την επόμενη φορά (που θα βρεθούμε) θα είναι καλύτερα!»
11/3/2010
ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΑΡΧΕΙΟΘΗΚΗ ΑΘΗΝΑΣ
Αναφορά στο σύντροφο Λάμπρο Φούντα
Ο αγώνας όσων παλεύουν ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία, που αγωνιούν για κάθε «στιγμή» που δεν πρέπει να «πάει χαμένη» και διατηρούν με πείσμα την πεποίθηση ότι δεν είμαστε αδύναμοι να στεριώσουμε έναν κόσμο ελεύθερο και ανεξούσιο, απέχει από κάθε είδους μυθολογία όσο η γη από το φεγγάρι.
Ο αγώνας αυτός είχε, έχει και θα έχει αμέτρητους νεκρούς, αιχμάλωτους, αλλά και ανθρώπους που παραιτούνται γιατί χάνουν τις ελπίδες τους ή συμβιβάζονται γιατί η εξουσία βρήκε την «μικρή» ή την «μεγάλη» τιμή για να τους αγοράσει.
Όποιοι, λοιπόν, ψάχνουν για αγιογραφίες, για μάρτυρες ή για σωτήρες, για ήρωες και «ιερά τέρατα», δεν διαφέρουν τελικά σε τίποτα από εκείνους, που δεν χάνουν ευκαιρία να δείχνουν με το δάκτυλο τούς «τυχοδιώκτες», «τα απολωλότα πρόβατα», τους «ύποπτα παρεκκλίνοντες», τους πολιτικά «χαμένους από χέρι». Αναλώσιμα τα «υπερβατικά όντα» που εικονίζουν οι μεν, αναλώσιμοι και οι «ακραίοι» από τους οποίους διαχωρίζονται οι δε. Και στην μια περίπτωση και στην άλλη το ζητούμενο είναι η λήθη όσο και αν ευαγγελίζονται το αντίθετο οι υπέρμαχοι της μιας ή της άλλης κατηγορίας. Για «θυσιασμένους» μιλούν «εκστασιασμένοι» οι μεν, τα όρια της «απώλειας» προσδιορίζουν και οι δε με πολιτική ευλάβεια. Εξ ίσου ελάχιστη σημασία έχει αν η σύγκλιση επιτυγχάνεται λόγω φανατισμού ή ψευδαισθήσεων, άγνοιας ή σκοπιμότητας, για λόγους πολιτικής επιβίωσης και προβολής ή εν μέσω ασκήσεων δογματισμού. Φωνασκούν οι εν λόγω «αντιτιθέμενοι» για να πείσουν ότι έχουν «ανοιχτούς λογαριασμούς» μεταξύ τους, αλλά η απάτη δύσκολα μπορεί να κρυφθεί.
Αλλά ας είναι. Το «έργο» είναι μεν θλιβερό και χιλιοπαιγμένο, αλλά η πεπατημένη αποπνέει πάντα «σιγουριά». Πάντα; Ή μήπως όχι;
Τα παρακάτω λόγια, αλλά και όσα προηγήθηκαν, δεν αποτελούν προϊόν κάποιας υποχρέωσης ούτε καθήκοντος. Ούτε μέρος κάποιας επαναστατικής νεκρολογίας. Βρίσκονται μακριά και εχθρικά σε κάθε είδους προσπάθεια μυθοποίησης, οικειοποίησης, εμπλοκής ή απεμπλοκής, ενάντια στη λάσπη και την απαξίωση, που προσπαθεί ήδη να διοχετεύσει η εξουσία μετά την δημοσιοποίηση της ταυτότητας και της φωτογραφίας ενός νεκρού «τρομοκράτη» ύστερα από συμπλοκή με μπάτσους στην Δάφνη.
Ο Λάμπρος Φούντας, που έπεσε νεκρός κατά την ανταλλαγή πυροβολισμών με πλήρωμα περιπολικού στην περιοχή της Δάφνης είναι γνωστός για την αναρχική του δράση. Συμμετείχε από μαθητής λυκείου σε κοινωνικές πρακτικές και λίγο αργότερα στην Αναρχική Ομάδα ΜΑΥΡΟ ΑΓΚΑΘΙ, που εξέδιδε το έντυπο ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ. Είχε δράση και συμμετοχή σε πορείες, συγκεντρώσεις, κοινωνικές συγκρούσεις, διαδηλώσεις, αφισοκολλήσεις, συζητήσεις και εκδηλώσεις.
Ήταν ένας από τους χιλιάδες νέους που δεν εντάχθηκαν εκείνη την περίοδο σε καμία κομματική νεολαία, που συμμετείχαν στις μαθητικές καταλήψεις, διαδηλώσεις και συγκρούσεις πριν και μετά την δολοφονία του καθηγητή Ν. Τεμπονέρα στην Πάτρα, οι οποίοι εμπνεύσθηκαν από τα εξεγερτικά γεγονότα του Γενάρη του 1991, αλλά και από αναρχικές απόψεις και πρακτικές, που τις οικειοποιήθηκαν με μια ζωντάνια που είναι φτωχές οι λέξεις να αποτυπώσουν. Η Αναρχική Ομάδα Μαύρο Αγκάθι, μέχρι την διάλυση της, συμμετείχε στην Συνεργασία Αναρχικών Ομάδων και Ατόμων για την Κοινωνική Αλληλεγγύη και την Πολύμορφη Δράση.
Κατά την κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1995, που έγινε ανήμερα της επετείου για την εξέγερση του 1973, ο Λάμπρος Φούντας βρέθηκε ανάμεσα στους 504 που συνελήφθηκαν από τις κατασταλτικές κρατικές δυνάμεις, που εισέβαλαν το πρωινό της 18ης Νοεμβρίου 1995 στο χώρο του Πολυτεχνείου της Αθήνας. Ήταν, λοιπόν, ανάμεσα σε τόσους και τόσους νέους αυτής της «γενιάς» που βιάστηκαν οι πολιτικώς «ορθοί» να χαρακτηρίσουν «χαμένη». Ανάμεσα σε όλους εκείνους τους συντρόφους που διάλεξαν μεριά και «ταξίδεψαν» την δεκαετία του ’90 από πορεία σε πορεία, από οδόφραγμα σε οδόφραγμα, στεκόμενοι αλληλέγγυοι με πάθος σε κάθε κοινωνικό κομμάτι επέλεγε να αντιπαρατεθεί με την εξουσία, με τα λάθη τους και τα σωστά τους την διαφορετικότητά τους αλλά και το πείσμα τους, διαψεύδοντας την κάθε εξουσία, που τους ήθελε «περαστικούς» από τους κοινωνικούς αγώνες. Όχι ότι δεν υπήρξαν και τέτοιοι. Το αντίθετο μάλιστα. Με τον Λάμπρο από τότε βρεθήκαμε τόσες και τόσες φορές πλάι-πλάι σε πορείες, συγκρούσεις και οδοφράγματα.
Πιστεύουμε, λοιπόν, ακράδαντα ότι εκείνο που αφήνουν πίσω τους οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι είναι ΤΑ ΟΣΑ ΣΥΜΒΑΛΛΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΙ ΟΧΙ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΑ στην απελευθερωτική διεργασία από τα δεσμά της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Αυτά αποτελούν παρακαταθήκη που ξεπερνά τις όποιες ανάγκες, αποφάσεις ή επιλογές.
Επειδή, τα μέσα δεν αποτελούν αυτοσκοπό, δεν διαχωρίζουν όσους αγωνίζονται, αλλά απελευθερώνουν δυνατότητες, δεν καθαγιάζουν όσους επιλέγουν την μια ή την άλλη μορφή, ούτε τους εξυψώνουν γεμίζοντας τους με οποιουδήποτε είδους παράσημα. Δεν υπάρχουν γενικά και αόριστα άδικα χαμένοι σύντροφοι. Ούτε το κύριο, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, είναι η αναζήτηση επιχειρησιακών λαθών.
Άλλο τόσο, όμως, δεν μας κάνει και η λογική ότι οι εξηγήσεις είναι προνόμιο των ιερατείων, των μυημένων ή κάποιων περισπούδαστων εσωτερικών υποθέσεων ή ότι απέναντι σ’ όσους κάθε φορά ασχολούνται με υποθέσεις και πλέκουν σενάρια η απάντηση μπορεί να αρχίζει και να τελειώνει με το απόφθεγμα: οι «απώλειες» είναι «αναγκαίο κακό». Οι τοποθετήσεις πρέπει να είναι ντόμπρες και σταράτες.
Κλείνουμε, αποχαιρετώντας τον Λάμπρο με μία ινδιάνικη ευχή (και βεβαιότητα):
«Την επόμενη φορά (που θα βρεθούμε) θα είναι καλύτερα!»
11/3/2010
ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΑΡΧΕΙΟΘΗΚΗ ΑΘΗΝΑΣ
Σάββατο 6 Μαρτίου 2010
Προβολή ταινίας και συζήτηση στο Εργατικό Κέντρο Χαλκίδας(κάτω αίθουσα)
Προβολή ταινίας "Libertarias" του V. Abanta και συζήτηση στο Εργατικό Κέντρο Χαλκίδας, την Δευτέρα 8 Μάρτη στις 7μμ. από την συλλογικότητα "ανταρσία στον εύριπο".
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
