Συγκέντρωση-πορεία αλληλεγγύης στους συλληφθέντες του Δεκέμβρη.
Αμεση απελευθέρωση των προφυλακισμένων.
Τετάρτη 31 Δεκέμβρη, 12μμ, Αβάντων-όπισθεν Αγ. Νικολάου
Οικολογική Δράση στην Εύβοια, Μαύρο Πιπέρι, Ανταρσία στον Εύριπο, συντρόφισσες/οι
Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008
Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008
Ενημέρωση για την πορεία της Τρίτης 09 Δεκεμβρίου στη Χαλκίδα
Μετά από κάλεσμα Συλλογικοτήτων και ατόμων απο τη Χαλκίδα, ενάντια στις κρατικές δολοφονίες με αφορμή το θάνατο του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου πραγματοποιείται συγκέντρωση-πορεία σε κεντρικούς δρόμους της Χαλκίδας. Παρά το κλίμα τρομοκρατίας που καλλιεργείται απο το πρωί της Τρίτης απο κύκλους της Αστυνομίας με την αγαστή συνεργασία δημοσιογραφίσκων και παρακρατικών, ο κόσμος που συγκεντρώνεται ξεπερνά τα 400 άτομα. Έχει στηθεί μικροφωνική στο κεντρικότερο εμπορικό δρόμο της πόλης και διαβάζεται κείμενο ενώ καταγγέλεται παράλληλα και ο ρόλος της αστυνομίας για το όργιο φημών. Επίσης μια μητέρα, που ο γιος της δολοφονήθηκε στο ΑΤ Ν. Φιλαδέλφειας πριν από 5 χρόνια, παίρνει αυθόρμητα το λόγο και μιλάει για τη δολοφονία του γιού της.
Αργότερα ξεκινά πορεία που καταλήγει στο Α.Τ. Χαλκίδας με πανό που γράφει "η τάξη τους μυρίζει ανθρώπινο αίμα''. Τα συνθήματα που κυριαρχούν είναι: ΜΠΑΤΣΟΙ-ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ, Ο Λαός θα πεί τη τελευταία λέξη αυτές οι μέρες είναι το Αλέξη, Ο θάνατος δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις στο δρόμο γεννιούνται συνειδήσεις, στο δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο, Όταν οι μπάτσοι σκοτώσουν τα παιδιά σας τότε θα βγείτε και σεις απ' τα κλουβιά σας ενώ έξω απο τα δικαστήρια φωνάχτηκε το σύνθημα ΜΠΑΤΣΟΙ-SS-ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ-ΔΙΚΑΣΤΕΣ. Έξω το ΑΤ Χαλκίδας πετάχτηκαν μερικές πέτρες και πλαστικά μπουκάλια νερό, ενω η πορεία διαλύθηκε στη Πλατεία Αγοράς.
Αργότερα ξεκινά πορεία που καταλήγει στο Α.Τ. Χαλκίδας με πανό που γράφει "η τάξη τους μυρίζει ανθρώπινο αίμα''. Τα συνθήματα που κυριαρχούν είναι: ΜΠΑΤΣΟΙ-ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ, Ο Λαός θα πεί τη τελευταία λέξη αυτές οι μέρες είναι το Αλέξη, Ο θάνατος δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις στο δρόμο γεννιούνται συνειδήσεις, στο δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο, Όταν οι μπάτσοι σκοτώσουν τα παιδιά σας τότε θα βγείτε και σεις απ' τα κλουβιά σας ενώ έξω απο τα δικαστήρια φωνάχτηκε το σύνθημα ΜΠΑΤΣΟΙ-SS-ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ-ΔΙΚΑΣΤΕΣ. Έξω το ΑΤ Χαλκίδας πετάχτηκαν μερικές πέτρες και πλαστικά μπουκάλια νερό, ενω η πορεία διαλύθηκε στη Πλατεία Αγοράς.
Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008
Ανοικτό κάλεσμα διαμαρτυρίας ενάντια στις κρατικές δολοφονίες
Τρίτη 9 Δεκέμβρη 2008, όπισθεν Αγ.Νικολάου (Αβάντων), 6μμ
Η ΤΑΞΗ ΤΟΥΣ ΜΥΡΙΖΕΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΑΙΜΑ
Σάββατο 6 Δεκέμβρη 2008, ώρα 21:05: Δύο ειδικοί φρουροί με την κάλυψη μιας διμοιρίας των ΜΑΤ δολοφονούν εν ψυχρώ έναν δεκαπεντάχρονο νέο. Είχε προηγηθεί ένας συνηθισμένος λεκτικός διαξιφισμός που ήταν αρκετός για έναν μπάτσο να οπλίσει, να σημαδεύσει, να σκοτώσει. Δεν έπραξε τίποτα το διαφορετικό από αυτό που οι πολιτικές ηγεσίες σχεδιάζουν και εν μέρει εφαρμόζουν τα τελευταία χρόνια. Μηδενική ανοχή σε οτιδήποτε δεν ελέγχεται από το κράτος και τους θεσμούς του. Οι ίδιοι διατυπώνουν και ορίζουν τους κανόνες και αργότερα τα μμε αναλαμβάνουν το ρόλο της χειραγώγησης και της διαμόρφωσης της περιβόητης «κοινής γνώμης». Αλλά η οργή και η αντίδραση, δεν τιθασεύεται-δεν καλουπώνεται, δρα ανεξέλεγκτη και σκορπά θύελλες.
Η εξουσία είναι βέβαιο ότι πάλι θα μιλήσει για «μεμονωμένο» και «ατυχές» περιστατικό, για την «κακιά στιγμή» και ας αυξάνονται ραγδαία οι στατιστικές με τα θύματα από «εξοστρακισμούς» σφαιρών, οι θανάσιμοι ξυλοδαρμοί, κυρίως μεταναστών στα αστυνομικά τμήματα, οι νεκροί φυλακισμένοι, οι παρακρατικές επιθέσεις φασιστών με διαρκή κάλυψη της αστυνομίας και τόσα άλλα. Σαν πολλά δεν είναι για να βαφτίζονται «μεμονωμένα»; Αντιθέτως, αποτελούν προϊόντα μιας συγκεκριμένης πολιτικής επιλογής που υπαγορεύεται από την απαξία της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Επιστέγασμα της εντεινόμενης κρατικής καταστολής και αστυνομοκρατίας με νέα και σύγχρονα μέσα, όπως C4I, ένοπλες πεζές περιπολίες κ.ά. Άγριες επιθέσεις σε πορείες που χαρακτηρίζονται «ειρηνικές», όπως πέρσι στις φοιτητικές κινητοποιήσεις, ντου σε στέκια και καταλήψεις συλλογικοτήτων, αλλά κατά τ΄ άλλα μιλάνε μέσω των μμε για το «άβατο των εξαρχείων». Αλλά ο σχεδιασμός τους δεν σταματά εδώ αφού περιλαμβάνει την μελλοντική οπλοφορία και οπλοχρησία δημοτικών αστυνομικών και σεκιουριτάδων, προφανώς για να μπορούν να δολοφονούν και αυτή με τη πρώτη στραβή ματιά, με τη πρώτη αφορμή!
Είκοσι τρία χρόνια μετά τη πισώπλατη δολοφονία του Καλτεζά, και το κράτος συνεχίζει να δολοφονεί. Το σύστημα πολιτικών δομών αναλλοίωτο εδώ και δεκαετίες, με μια τακτική εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία που απλά κάνουν τη μοιρασιά της τράπουλας στους γνωστούς-άγνωστους της οικονομικής ελίτ. Εξασφαλίζοντας για την μαρίδα διαρκή λιτότητα, ανασφάλιστη εργασία, μισθούς πείνας που αν θέλεις να ξεφύγεις από αυτά θα πρέπει να γλείφεις ολομερίς κάποιον βουλευτή ώστε να βολευτείς και εσύ στον μικροαστικό κόσμο της ιδιώτευσης.
Από την άλλη πλευρά, επιμένουμε ότι οφείλουμε και μπορούμε να δημιουργήσουμε αυτοοργανομένες και αυτοδιαχειριστικές μορφές δράσης, που θα προβάλλουμε τις αντιιεραχικές σχέσεις στην καθημερινότητα μας, μακριά και πέρα από οποιαδήποτε κομματική καθοδήγηση.
Άλλωστε αυτό που ζούμε σίγουρα δεν είναι δημοκρατία!
Συλλογικότητες και άτομα από τη Χαλκίδα
Η ΤΑΞΗ ΤΟΥΣ ΜΥΡΙΖΕΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΑΙΜΑ
Σάββατο 6 Δεκέμβρη 2008, ώρα 21:05: Δύο ειδικοί φρουροί με την κάλυψη μιας διμοιρίας των ΜΑΤ δολοφονούν εν ψυχρώ έναν δεκαπεντάχρονο νέο. Είχε προηγηθεί ένας συνηθισμένος λεκτικός διαξιφισμός που ήταν αρκετός για έναν μπάτσο να οπλίσει, να σημαδεύσει, να σκοτώσει. Δεν έπραξε τίποτα το διαφορετικό από αυτό που οι πολιτικές ηγεσίες σχεδιάζουν και εν μέρει εφαρμόζουν τα τελευταία χρόνια. Μηδενική ανοχή σε οτιδήποτε δεν ελέγχεται από το κράτος και τους θεσμούς του. Οι ίδιοι διατυπώνουν και ορίζουν τους κανόνες και αργότερα τα μμε αναλαμβάνουν το ρόλο της χειραγώγησης και της διαμόρφωσης της περιβόητης «κοινής γνώμης». Αλλά η οργή και η αντίδραση, δεν τιθασεύεται-δεν καλουπώνεται, δρα ανεξέλεγκτη και σκορπά θύελλες.
Η εξουσία είναι βέβαιο ότι πάλι θα μιλήσει για «μεμονωμένο» και «ατυχές» περιστατικό, για την «κακιά στιγμή» και ας αυξάνονται ραγδαία οι στατιστικές με τα θύματα από «εξοστρακισμούς» σφαιρών, οι θανάσιμοι ξυλοδαρμοί, κυρίως μεταναστών στα αστυνομικά τμήματα, οι νεκροί φυλακισμένοι, οι παρακρατικές επιθέσεις φασιστών με διαρκή κάλυψη της αστυνομίας και τόσα άλλα. Σαν πολλά δεν είναι για να βαφτίζονται «μεμονωμένα»; Αντιθέτως, αποτελούν προϊόντα μιας συγκεκριμένης πολιτικής επιλογής που υπαγορεύεται από την απαξία της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Επιστέγασμα της εντεινόμενης κρατικής καταστολής και αστυνομοκρατίας με νέα και σύγχρονα μέσα, όπως C4I, ένοπλες πεζές περιπολίες κ.ά. Άγριες επιθέσεις σε πορείες που χαρακτηρίζονται «ειρηνικές», όπως πέρσι στις φοιτητικές κινητοποιήσεις, ντου σε στέκια και καταλήψεις συλλογικοτήτων, αλλά κατά τ΄ άλλα μιλάνε μέσω των μμε για το «άβατο των εξαρχείων». Αλλά ο σχεδιασμός τους δεν σταματά εδώ αφού περιλαμβάνει την μελλοντική οπλοφορία και οπλοχρησία δημοτικών αστυνομικών και σεκιουριτάδων, προφανώς για να μπορούν να δολοφονούν και αυτή με τη πρώτη στραβή ματιά, με τη πρώτη αφορμή!
Είκοσι τρία χρόνια μετά τη πισώπλατη δολοφονία του Καλτεζά, και το κράτος συνεχίζει να δολοφονεί. Το σύστημα πολιτικών δομών αναλλοίωτο εδώ και δεκαετίες, με μια τακτική εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία που απλά κάνουν τη μοιρασιά της τράπουλας στους γνωστούς-άγνωστους της οικονομικής ελίτ. Εξασφαλίζοντας για την μαρίδα διαρκή λιτότητα, ανασφάλιστη εργασία, μισθούς πείνας που αν θέλεις να ξεφύγεις από αυτά θα πρέπει να γλείφεις ολομερίς κάποιον βουλευτή ώστε να βολευτείς και εσύ στον μικροαστικό κόσμο της ιδιώτευσης.
Από την άλλη πλευρά, επιμένουμε ότι οφείλουμε και μπορούμε να δημιουργήσουμε αυτοοργανομένες και αυτοδιαχειριστικές μορφές δράσης, που θα προβάλλουμε τις αντιιεραχικές σχέσεις στην καθημερινότητα μας, μακριά και πέρα από οποιαδήποτε κομματική καθοδήγηση.
Άλλωστε αυτό που ζούμε σίγουρα δεν είναι δημοκρατία!
Συλλογικότητες και άτομα από τη Χαλκίδα
Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008
Χαριστικό-ανταλλακτικό παζάρι στη Χαλκίδα
Χαριστικό-ανταλλακτικό παζάρι στη Χαλκίδα απο την ''Οικολογική Δράση στην Εύβοια''.
Σάββατο 6 Δεκέμβρη 2008, 10πμ, Πλ.Αγοράς και Κυριακή 7 Δεκέμβρη 2008, 11πμ, Πλ. Αγ. Νικολάου.
Σάββατο 6 Δεκέμβρη 2008, 10πμ, Πλ.Αγοράς και Κυριακή 7 Δεκέμβρη 2008, 11πμ, Πλ. Αγ. Νικολάου.
Χαριστικό-Ανταλλακτικό Παζάρι
Ένας άλλος τρόπος είναι δυνατός…
«Στη βάση κάθε κοινωνίας, κάθε οικονομίας, υπάρχει μια μη οικονομία, που αποτελείται από πλούτη τα οποία δεν είναι ανταλλάξιμα, από δώρα χωρίς ανταπόδοση, από ανιδιοτελείς προσφορές, από κοινά αγαθά».
Αντρέ Γκορτζ
Πειραματιζόμαστε, θέλοντας να μετασχηματίσουμε την καθημερινότητά μας, δημιουργώντας καταρχήν ένα δίκτυο ανταλλαγής αντικειμένων χωρίς χρηματικό αντίτιμο πάνω σε μια βάση μη διαμεσολαβημένων και αλληλέγγυων κοινωνικών σχέσεων. Αμφισβητούμε τον μονόδρομο που μας έχει επιβληθεί μέσα από την καθημερινή μας διαδρομή δουλειά-σπίτι-κατανάλωση και γινόμαστε οι ίδιοι δημιουργοί, ποιητές της ζωής μας. Χωρίς αντίτιμο σημαίνει προσφέρω, μοιράζομαι…Το κάνουμε πράξη ξεκινώντας από δω, από τα μικρά καθημερινά πράγματα με τα οποία ερχόμαστε σε επαφή αλλά και από τις μεταξύ μας σχέσεις που γίνονται ουσιαστικά κοινωνικές αφού θα απαντούν στις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, σχέσεις αλληλοβοήθειας και χαριστικές με την έννοια της προσφοράς, αδιαμεσολάβητες από το εμπόρευμα.
Στο χαριστικό παζάρι υπάρχουν διάφορα αντικείμενα που για κάποιον/α δεν είναι χρήσιμα αλλά που κάποιος/α άλλος/η μπορεί να τα χρειάζεται. Δηλαδή πράγματα αχρησιμοποίητα και όχι άχρηστα. Το πάρε-δώσε γίνεται χωρίς χρήματα και δε χρειάζεται να φέρεις κάτι για να πάρεις κάτι άλλο που χρειάζεσαι. Δεν είναι επίσης ένα παζάρι για φτωχούς, με φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Εκτός κι αν παραδεχτούμε όλοι τη φτώχεια της καθημερινής ζωής μας…Η επαναχρησιμοποίηση αυτών των αντικειμένων δεν είναι άμυνα ή μειονέκτημα, είναι πρόταση και στόχος. Τα πράγματα αυτά μπορεί να μην είναι ακριβώς τα ίδια με αυτά που θα αγοράζαμε αλλά το να τα προσαρμόσουμε στις απαιτήσεις μας ή να προσαρμόσουμε τις απαιτήσεις μας σε αυτά δείχνει μια πρακτική ευφυΐα που ο άνθρωπος είχε από πάντα αλλά και μια ουσιαστική οικολογική συνείδηση που εναντιώνεται στη σπατάλη.
Σε μια πόλη που δύσκολα πια μπορούμε να αισθανθούμε «δική μας πόλη», επειδή απλώς και μόνο κατοικούμε και δουλεύουμε εδώ, θα είχε πραγματικά νόημα να δημιουργήσουμε οικείους χώρους και χρόνους, ειλικρινείς σχέσεις ανθρώπων που επιθυμούν πραγματικά να ζουν μαζί και να μοιράζονται την καθημερινότητά τους.
Φέρτε αντικείμενα, ρούχα, βιβλία, cd ή ό,τι άλλο δε χρησιμοποιείτε και νομίζετε ότι μπορεί να ενδιαφέρει κάποιον άλλο/η και πάρτε ό,τι σας είναι χρήσιμο!
Ένας άλλος τρόπος είναι δυνατός…
«Στη βάση κάθε κοινωνίας, κάθε οικονομίας, υπάρχει μια μη οικονομία, που αποτελείται από πλούτη τα οποία δεν είναι ανταλλάξιμα, από δώρα χωρίς ανταπόδοση, από ανιδιοτελείς προσφορές, από κοινά αγαθά».
Αντρέ Γκορτζ
Πειραματιζόμαστε, θέλοντας να μετασχηματίσουμε την καθημερινότητά μας, δημιουργώντας καταρχήν ένα δίκτυο ανταλλαγής αντικειμένων χωρίς χρηματικό αντίτιμο πάνω σε μια βάση μη διαμεσολαβημένων και αλληλέγγυων κοινωνικών σχέσεων. Αμφισβητούμε τον μονόδρομο που μας έχει επιβληθεί μέσα από την καθημερινή μας διαδρομή δουλειά-σπίτι-κατανάλωση και γινόμαστε οι ίδιοι δημιουργοί, ποιητές της ζωής μας. Χωρίς αντίτιμο σημαίνει προσφέρω, μοιράζομαι…Το κάνουμε πράξη ξεκινώντας από δω, από τα μικρά καθημερινά πράγματα με τα οποία ερχόμαστε σε επαφή αλλά και από τις μεταξύ μας σχέσεις που γίνονται ουσιαστικά κοινωνικές αφού θα απαντούν στις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, σχέσεις αλληλοβοήθειας και χαριστικές με την έννοια της προσφοράς, αδιαμεσολάβητες από το εμπόρευμα.
Στο χαριστικό παζάρι υπάρχουν διάφορα αντικείμενα που για κάποιον/α δεν είναι χρήσιμα αλλά που κάποιος/α άλλος/η μπορεί να τα χρειάζεται. Δηλαδή πράγματα αχρησιμοποίητα και όχι άχρηστα. Το πάρε-δώσε γίνεται χωρίς χρήματα και δε χρειάζεται να φέρεις κάτι για να πάρεις κάτι άλλο που χρειάζεσαι. Δεν είναι επίσης ένα παζάρι για φτωχούς, με φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Εκτός κι αν παραδεχτούμε όλοι τη φτώχεια της καθημερινής ζωής μας…Η επαναχρησιμοποίηση αυτών των αντικειμένων δεν είναι άμυνα ή μειονέκτημα, είναι πρόταση και στόχος. Τα πράγματα αυτά μπορεί να μην είναι ακριβώς τα ίδια με αυτά που θα αγοράζαμε αλλά το να τα προσαρμόσουμε στις απαιτήσεις μας ή να προσαρμόσουμε τις απαιτήσεις μας σε αυτά δείχνει μια πρακτική ευφυΐα που ο άνθρωπος είχε από πάντα αλλά και μια ουσιαστική οικολογική συνείδηση που εναντιώνεται στη σπατάλη.
Σε μια πόλη που δύσκολα πια μπορούμε να αισθανθούμε «δική μας πόλη», επειδή απλώς και μόνο κατοικούμε και δουλεύουμε εδώ, θα είχε πραγματικά νόημα να δημιουργήσουμε οικείους χώρους και χρόνους, ειλικρινείς σχέσεις ανθρώπων που επιθυμούν πραγματικά να ζουν μαζί και να μοιράζονται την καθημερινότητά τους.
Φέρτε αντικείμενα, ρούχα, βιβλία, cd ή ό,τι άλλο δε χρησιμοποιείτε και νομίζετε ότι μπορεί να ενδιαφέρει κάποιον άλλο/η και πάρτε ό,τι σας είναι χρήσιμο!
Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2008
Πράσινος καπιταλισμός: η σύγχρονη μορφή κυριαρχίας(;)
Πράσινος καπιταλισμός: η σύγχρονη μορφή κυριαρχίας(;)
«Πράσινο, το αναγκαίο συστατικό του κόκκινου» ήταν, στη δεκαετία του ‘80, ένα από τα δημοφιλή συνθήματα στους κόλπους της Νέας Αριστεράς σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Σήμερα μπορούμε να πούμε: «Πράσινο, το νέο συστατικό του καπιταλισμού». Πράσινος καπιταλισμός λοιπόν, ο σύγχρονος και μοντέρνος τομέας δραστηριότητας του κεφαλαίου. Που δεν παύει να είναι καπιταλισμός: η συσσώρευση και η εκμετάλλευση παραμένουν. Ο πράσινος καπιταλισμός στην ουσία του, δεν αποτελεί κάτι το διαφορετικό από τον καπιταλισμό που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Αποτελεί μια ενεργό και κατάλληλα προσαρμοσμένη -σε νέους «αναγκαίους» τομείς- ιδεολογία, που υποστηρίζει τον μετασχηματισμό κάποιων πτυχών του συστήματος αφήνοντας όμως αναλλοίωτες τις γενεσιουργές αιτίες-κρίσεις που δημιουργεί.
Οι κατασκευασμένοι μύθοι περί προόδου της ανθρωπότητας μέσω συγκεκριμένων ιεραρχικών συστημάτων κοινωνικής οργάνωσης και η περιβόητη ανάπτυξη, οδήγησαν με συστηματικό τρόπο στη λεηλασία ανθρώπων και φύσης. Αλλά οι οικολογικές καταστροφές έχουν πάντα σχέση με τον ανθρωποκεντρικό-εξουσιαστικό χαρακτήρα του δυτικού πολιτισμού και λογίζονται μονάχα ως παράπλευρες απώλειες. Αλλά και αυτές τις κρίσεις το σύστημα επιδιώκει να τις εκμεταλλευθεί, και γι’ αυτό εισάγει στο λεξιλόγιο του νέους εύηχους όρους όπως «βιώσιμη, αειφόρο ανάπτυξη» ως ένα νέο ιδεολόγημα που έρχεται να αντικαταστήσει το προηγούμενο. Έτσι το δίπτυχο ανάπτυξη-καπιταλισμός, συμπληρώνεται τώρα από το βιώσιμη ανάπτυξη-πράσινος καπιταλισμός.
Έτσι διαβάζουμε καθημερινά στις εφημερίδες ότι πχ. η General Electric θα διπλασιάσει τις επενδύσεις στους τομείς της αιολικής και ηλιακής ενέργειας, οι οποίες θα φτάσουν τα έξι δισ. δολάρια μέχρι το 2010, ότι η Toyota κατασκευάζει τα πρώτα της υβριδικά αυτοκίνητα, η General motors «οικολογικά» 4Χ4… και από κοντά έχουμε κατασκευή οικολογικών ψυγείων, πλυντηρίων…δημιουργώντας έτσι τον πράσινο καταναλωτή. Η αντίθεση μας στον πράσινο καπιταλισμό δεν νοείται χωρίς την κριτική στον πράσινο καταναλωτή, που εξαντλεί την σχέση του με τη φύση και το περιβάλλον μόνο στην αγοραστική του δυνατότητα, δημιουργώντας αναπόφευκτα ελιτισμό κατανάλωσης. Η επιλογή για παράδειγμα διατροφής αγαθών οικολογικής γεωργίας παρότι συνιστά μια θετική στάση, είναι πιθανό να ταυτοποιεί την αγοραστική επιλογή με μια αντι-συστημική πράξη αντίστασης.
Απ’ την άλλη πλευρά αρκετοί που δραστηριοποιούνταν κάποτε στο λεγόμενο οικολογικό κίνημα με ριζοσπαστικό τρόπο, διευθύνουν σήμερα μεγάλες εταιρίες bio, φαινόμενο που συναντάται κυρίως στη Γερμανία, των πολυπληθών οικολόγων-πράσινων και αυτόνομων, ενσωματωμένων πια στον πράσινο καπιταλισμό. Ίσως δεν είναι λάθος αυτό που έχει γραφεί, ότι δηλαδή: «Ο πράσινος καπιταλισμός είναι ο απόηχος της ήττας των οικολογικών κινημάτων. Η οικολογία σταδιακά αποσυνδέθηκε από τα ριζοσπαστικά πολιτικά της χαρακτηριστικά, και από τρόπος ζωής και συνολική κοσμοθεωρία ξέπεσε σε ένα ανούσιο lifestyle πλαισιωμένο από πράσινης ευαισθησίας καταναλωτικά προϊόντα και υπηρεσίες. Αυτά τα προϊόντα και αυτές τις υπηρεσίες έρχεται να πουλήσει σήμερα ο πράσινος καπιταλισμός και σίγουρα υπάρχουν πολλοί που καμαρώνουν αποκτώντας τα.» Αλλά αυτές οι κακοτοπιές είναι βέβαιο ότι θα είχαν προσπεραστεί εάν τα αποκαλούμενα οικολογικά κινήματα λειτουργούσαν με αντιιεραρχικό και αδιαμεσολάβητο τρόπο, χωρίς δηλαδή την επιθυμία κατάληψης βουλευτικών εδράνων και συγκυβέρνησης. Οι οικολογικές κρίσεις δεν λύνονται μέσω των πολιτικο-οικονομικών συστημάτων που ευθύνονται άλλωστε γι’ αυτές, αλλά με την δική μας αλλαγή τρόπου ζωής που συνεπάγεται την αλλαγή και μεταβολή των κοινωνικών δομών.
Η «βιώσιμη ανάπτυξη» επιτρέπει σε εταιρείες που έχουν συμβάλλει στη ρύπανση περιοχών να αναπτύσσουν και πράσινη επιχειρηματικότητα. Στην περιοχή μας κλασσικά παραδείγματα αποτελούν ο όμιλος Λαυρεντιάδη, ιδιοκτήτης της ΝΕΟΧΗΜΙΚΗΣ και της αλυσίδας βιολογικών προϊόντων ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ και ο όμιλος ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ που παράλληλα με την κατασκευή μονάδων λιθάνθρακα συμμετέχει και σε σχήματα κατασκευής αιολικών πάρκων. Και αν για τους καπιταλιστές είναι μια ενδοσυστημική κερδοφόρα επιλογή δεν ισχύει το ίδιο για αριστερά κόμματα και οργανώσεις ή περιβαλλοντικές ΜΚΟ που τάσσονται ανερυθρίαστα υπέρ της κερδοσκοπικής και εν τέλει αναποτελεσματικής «βιώσιμης ανάπτυξης». Στόχος μας οφείλει να είναι η καθολική βιώσιμη κοινωνία και όχι πως το υπάρχον σύστημα θα λύσει τις αδηφάγες ενεργειακές του ανάγκες.
Παράλληλα, οι πωλήσεις βιολογικών προϊόντων μέσω του οργανωμένου λιανεμπορίου υπολογίζεται σε 40 εκατ. €, με 20% ετήσια αύξηση, σύμφωνα με στοιχεία της ICAP. Μέσω των super-market πραγματοποιείται το 45% του συνόλου των λιανικών πωλήσεων βιολογικών προϊόντων (που φθάνει στο 50% για τα οπωρολαχανικά), τα εξειδικευμένα καταστήματα βιολογικών προϊόντων καταλαμβάνουν το 50% του τζίρου και το υπόλοιπο 5% καλύπτεται από λαϊκές αγορές και άλλα καταστήματα. Σύμφωνα δε με εκτιμήσεις, σήμερα σε όλη την Ελλάδα λειτουργούν περισσότερα από 350 εξειδικευμένα καταστήματα πώλησης βιολογικών προϊόντων και ο αριθμός τους αυξάνεται συνεχώς. Οι εισαγωγές βιολογικών προϊόντων και τροφίμων είναι σημαντικές, και για το 2006 υπολογίζεται ότι αντιπροσώπευαν το 65% της συνολικής αξίας. Επίσης σε χώρες της βόρειας Ευρώπης υπάρχουν κατηγορίες προϊόντων όπου η συμμετοχή των βιολογικών φτάνει ακόμη και στο 40% της επιμέρους κατανάλωσης. Με βάση τους παραπάνω αριθμούς είναι εύκολα αντιληπτό ότι οι χονδρέμποροι και οι μεγάλες αλυσίδες super-market (όπως Βασιλόπουλος) επηρεάζουν σημαντικά την αγορά και σε σχέση με τον παραγωγό και σε σχέση με τον καταναλωτή. Γι’ αυτό ένα αυτόνομο δίκτυο προσφοράς βιολογικών προϊόντων με στενή σχέση καλλιεργητή και καταναλωτή σε συγκεκριμένους και σταθερούς χώρους, όπου μπορούν να λαμβάνουν χώρα και άλλες δραστηριότητες, αποτελεί ένα καλό στόχο και πρώτο βήμα αυτοοργανωμένης πρωkτοβουλίας και δράσης. Άλλωστε οι μονοδιάστατες επιλογές μας: Να τρεφόμαστε βιολογικά, να σπουδάζουμε τεχνολογίες «φιλικές προς το περιβάλλον», να εργαζόμαστε σε «πράσινες» εταιρίες ούτε αποδυναμώνει το σύστημα αλλά ούτε και προσφέρει μια ουσιαστική εναλλακτική πρόταση. Γιατί ο αγώνας δεν μπορεί να είναι μονάχα οικολογικός αλλά και κοινωνικός, όπως δεν μπορεί να είναι μονάχα ανθρωποκεντρικός αλλά και βιοκεντρικός.
(Το παραπάνω κείμενο αποτελεί εισήγηση της Ανταρσίας στον Εύριπο στην 2η οικολογική γιορτή στη Χαλκίδα)
«Πράσινο, το αναγκαίο συστατικό του κόκκινου» ήταν, στη δεκαετία του ‘80, ένα από τα δημοφιλή συνθήματα στους κόλπους της Νέας Αριστεράς σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Σήμερα μπορούμε να πούμε: «Πράσινο, το νέο συστατικό του καπιταλισμού». Πράσινος καπιταλισμός λοιπόν, ο σύγχρονος και μοντέρνος τομέας δραστηριότητας του κεφαλαίου. Που δεν παύει να είναι καπιταλισμός: η συσσώρευση και η εκμετάλλευση παραμένουν. Ο πράσινος καπιταλισμός στην ουσία του, δεν αποτελεί κάτι το διαφορετικό από τον καπιταλισμό που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Αποτελεί μια ενεργό και κατάλληλα προσαρμοσμένη -σε νέους «αναγκαίους» τομείς- ιδεολογία, που υποστηρίζει τον μετασχηματισμό κάποιων πτυχών του συστήματος αφήνοντας όμως αναλλοίωτες τις γενεσιουργές αιτίες-κρίσεις που δημιουργεί.
Οι κατασκευασμένοι μύθοι περί προόδου της ανθρωπότητας μέσω συγκεκριμένων ιεραρχικών συστημάτων κοινωνικής οργάνωσης και η περιβόητη ανάπτυξη, οδήγησαν με συστηματικό τρόπο στη λεηλασία ανθρώπων και φύσης. Αλλά οι οικολογικές καταστροφές έχουν πάντα σχέση με τον ανθρωποκεντρικό-εξουσιαστικό χαρακτήρα του δυτικού πολιτισμού και λογίζονται μονάχα ως παράπλευρες απώλειες. Αλλά και αυτές τις κρίσεις το σύστημα επιδιώκει να τις εκμεταλλευθεί, και γι’ αυτό εισάγει στο λεξιλόγιο του νέους εύηχους όρους όπως «βιώσιμη, αειφόρο ανάπτυξη» ως ένα νέο ιδεολόγημα που έρχεται να αντικαταστήσει το προηγούμενο. Έτσι το δίπτυχο ανάπτυξη-καπιταλισμός, συμπληρώνεται τώρα από το βιώσιμη ανάπτυξη-πράσινος καπιταλισμός.
Έτσι διαβάζουμε καθημερινά στις εφημερίδες ότι πχ. η General Electric θα διπλασιάσει τις επενδύσεις στους τομείς της αιολικής και ηλιακής ενέργειας, οι οποίες θα φτάσουν τα έξι δισ. δολάρια μέχρι το 2010, ότι η Toyota κατασκευάζει τα πρώτα της υβριδικά αυτοκίνητα, η General motors «οικολογικά» 4Χ4… και από κοντά έχουμε κατασκευή οικολογικών ψυγείων, πλυντηρίων…δημιουργώντας έτσι τον πράσινο καταναλωτή. Η αντίθεση μας στον πράσινο καπιταλισμό δεν νοείται χωρίς την κριτική στον πράσινο καταναλωτή, που εξαντλεί την σχέση του με τη φύση και το περιβάλλον μόνο στην αγοραστική του δυνατότητα, δημιουργώντας αναπόφευκτα ελιτισμό κατανάλωσης. Η επιλογή για παράδειγμα διατροφής αγαθών οικολογικής γεωργίας παρότι συνιστά μια θετική στάση, είναι πιθανό να ταυτοποιεί την αγοραστική επιλογή με μια αντι-συστημική πράξη αντίστασης.
Απ’ την άλλη πλευρά αρκετοί που δραστηριοποιούνταν κάποτε στο λεγόμενο οικολογικό κίνημα με ριζοσπαστικό τρόπο, διευθύνουν σήμερα μεγάλες εταιρίες bio, φαινόμενο που συναντάται κυρίως στη Γερμανία, των πολυπληθών οικολόγων-πράσινων και αυτόνομων, ενσωματωμένων πια στον πράσινο καπιταλισμό. Ίσως δεν είναι λάθος αυτό που έχει γραφεί, ότι δηλαδή: «Ο πράσινος καπιταλισμός είναι ο απόηχος της ήττας των οικολογικών κινημάτων. Η οικολογία σταδιακά αποσυνδέθηκε από τα ριζοσπαστικά πολιτικά της χαρακτηριστικά, και από τρόπος ζωής και συνολική κοσμοθεωρία ξέπεσε σε ένα ανούσιο lifestyle πλαισιωμένο από πράσινης ευαισθησίας καταναλωτικά προϊόντα και υπηρεσίες. Αυτά τα προϊόντα και αυτές τις υπηρεσίες έρχεται να πουλήσει σήμερα ο πράσινος καπιταλισμός και σίγουρα υπάρχουν πολλοί που καμαρώνουν αποκτώντας τα.» Αλλά αυτές οι κακοτοπιές είναι βέβαιο ότι θα είχαν προσπεραστεί εάν τα αποκαλούμενα οικολογικά κινήματα λειτουργούσαν με αντιιεραρχικό και αδιαμεσολάβητο τρόπο, χωρίς δηλαδή την επιθυμία κατάληψης βουλευτικών εδράνων και συγκυβέρνησης. Οι οικολογικές κρίσεις δεν λύνονται μέσω των πολιτικο-οικονομικών συστημάτων που ευθύνονται άλλωστε γι’ αυτές, αλλά με την δική μας αλλαγή τρόπου ζωής που συνεπάγεται την αλλαγή και μεταβολή των κοινωνικών δομών.
Η «βιώσιμη ανάπτυξη» επιτρέπει σε εταιρείες που έχουν συμβάλλει στη ρύπανση περιοχών να αναπτύσσουν και πράσινη επιχειρηματικότητα. Στην περιοχή μας κλασσικά παραδείγματα αποτελούν ο όμιλος Λαυρεντιάδη, ιδιοκτήτης της ΝΕΟΧΗΜΙΚΗΣ και της αλυσίδας βιολογικών προϊόντων ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ και ο όμιλος ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ που παράλληλα με την κατασκευή μονάδων λιθάνθρακα συμμετέχει και σε σχήματα κατασκευής αιολικών πάρκων. Και αν για τους καπιταλιστές είναι μια ενδοσυστημική κερδοφόρα επιλογή δεν ισχύει το ίδιο για αριστερά κόμματα και οργανώσεις ή περιβαλλοντικές ΜΚΟ που τάσσονται ανερυθρίαστα υπέρ της κερδοσκοπικής και εν τέλει αναποτελεσματικής «βιώσιμης ανάπτυξης». Στόχος μας οφείλει να είναι η καθολική βιώσιμη κοινωνία και όχι πως το υπάρχον σύστημα θα λύσει τις αδηφάγες ενεργειακές του ανάγκες.
Παράλληλα, οι πωλήσεις βιολογικών προϊόντων μέσω του οργανωμένου λιανεμπορίου υπολογίζεται σε 40 εκατ. €, με 20% ετήσια αύξηση, σύμφωνα με στοιχεία της ICAP. Μέσω των super-market πραγματοποιείται το 45% του συνόλου των λιανικών πωλήσεων βιολογικών προϊόντων (που φθάνει στο 50% για τα οπωρολαχανικά), τα εξειδικευμένα καταστήματα βιολογικών προϊόντων καταλαμβάνουν το 50% του τζίρου και το υπόλοιπο 5% καλύπτεται από λαϊκές αγορές και άλλα καταστήματα. Σύμφωνα δε με εκτιμήσεις, σήμερα σε όλη την Ελλάδα λειτουργούν περισσότερα από 350 εξειδικευμένα καταστήματα πώλησης βιολογικών προϊόντων και ο αριθμός τους αυξάνεται συνεχώς. Οι εισαγωγές βιολογικών προϊόντων και τροφίμων είναι σημαντικές, και για το 2006 υπολογίζεται ότι αντιπροσώπευαν το 65% της συνολικής αξίας. Επίσης σε χώρες της βόρειας Ευρώπης υπάρχουν κατηγορίες προϊόντων όπου η συμμετοχή των βιολογικών φτάνει ακόμη και στο 40% της επιμέρους κατανάλωσης. Με βάση τους παραπάνω αριθμούς είναι εύκολα αντιληπτό ότι οι χονδρέμποροι και οι μεγάλες αλυσίδες super-market (όπως Βασιλόπουλος) επηρεάζουν σημαντικά την αγορά και σε σχέση με τον παραγωγό και σε σχέση με τον καταναλωτή. Γι’ αυτό ένα αυτόνομο δίκτυο προσφοράς βιολογικών προϊόντων με στενή σχέση καλλιεργητή και καταναλωτή σε συγκεκριμένους και σταθερούς χώρους, όπου μπορούν να λαμβάνουν χώρα και άλλες δραστηριότητες, αποτελεί ένα καλό στόχο και πρώτο βήμα αυτοοργανωμένης πρωkτοβουλίας και δράσης. Άλλωστε οι μονοδιάστατες επιλογές μας: Να τρεφόμαστε βιολογικά, να σπουδάζουμε τεχνολογίες «φιλικές προς το περιβάλλον», να εργαζόμαστε σε «πράσινες» εταιρίες ούτε αποδυναμώνει το σύστημα αλλά ούτε και προσφέρει μια ουσιαστική εναλλακτική πρόταση. Γιατί ο αγώνας δεν μπορεί να είναι μονάχα οικολογικός αλλά και κοινωνικός, όπως δεν μπορεί να είναι μονάχα ανθρωποκεντρικός αλλά και βιοκεντρικός.
(Το παραπάνω κείμενο αποτελεί εισήγηση της Ανταρσίας στον Εύριπο στην 2η οικολογική γιορτή στη Χαλκίδα)
Τρίτη 18 Μαρτίου 2008
Πλαστικοποιημένοι καταναλωτές ενός πλαστικοποιημένου πολιτισμού;
Ως μια παράμετρο του συστήματος κυριαρχίας, που σταδιακά εντείνει την διείσδυση του στην καθημερινότητα του ανθρώπου με ολέθριο τρόπο, αποτελεί η βιομηχανοποίηση της τροφής. Με τον συγκεκριμένο όρο θεωρούνται όσα τρόφιμα έχουν επεξεργαστεί-τυποποιηθεί και συμμετέχουν σε μια αλυσίδα εφοδιασμού, από τη διαδικασία παραγωγής έως τον τελικό αποδέκτη τον άνθρωπο-καταναλωτή ή αλλιώς homo-concemus. Οι συγκεκριμένες δομημένες σχέσεις εξουσίας και επιβολής που καθορίζονται διακριτά η σε συνδυασμό από τους κρατικούς φορείς και την ελίτ της οικονομικής αγοράς δημιουργούν τις συνθήκες εκείνες ώστε να κατασκευάζεται ένας μοντέρνος καταναλωτής με ανάγκες που ουσιαστικά του έχουν επιβληθεί και αποτελούν επιπρόσθετες μορφές χειραγώγησης. Το σύγχρονο μοντέλο «ζωής» που απαιτεί πολλές ώρες εργασία και γρήγορους ρυθμούς, οδηγεί αναπόφευκτα στη λύση των βιομηχανοποιημένων τροφίμων, που τις περισσότερες φορές είναι άμεσα και φθηνότερα καταναλώσιμες(fast food, κατεψυγμένα κλπ). Έτσι, το κράτος, μη ξεχνώντας τον κύριο λόγο ύπαρξης του, παράσχει όλο εκείνο το πλαίσιο(νομοθετικό και όχι μόνο) που οι οικονομικοί τεχνοκράτες θεωρούν αναγκαίο για να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο. Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε την έμμονη ανάπτυξη μιας σύγχρονης τεχνοεπιστήμης, την βιοτεχνολογία που αναπτύσσεται σε διάφορους τομείς, με κυριότερους εκείνους της ιατρικής και των τροφίμων. Δεν είναι καθόλου υπερβολή εάν θεωρήσουμε την συγκεκριμένη επιστήμη ως μια σύγχρονη τεχνολογία επιβολής και εξουσίας πάνω στον άνθρωπο.
Καλώς ήρθατε στην εποχή της απόλυτα βιομηχανοποιημένης τροφής.
Φρούτα τυλιγμένα σε ζελατίνα, μαρούλια σε ναϋλον σακουλάκια, αστραφτερές φλούδες βερνικωμένες με κερί, ψωμί κατεψυγμένο από το σούπερ-μάρκετ, όλα τα ζαρζαβατικά τυποποιημένα, ντομάτες ίδιο μέγεθος ίδιο χρώμα…τα παραδείγματα φαντάζουν ατελείωτα. Στην εποχή της «ανάπτυξης», κράτος και επιχειρήσεις έχουν ένα κοινό στόχο: κέρδος και εξουσία. Η απόλυτη βιομηχανοποίηση των τροφίμων έχει ως αποτέλεσμα να καταναλώνουμε τρόφιμα, τα συστατικά των οποίων όχι μόνο δεν γνωρίζουμε, αλλά και είναι αδύνατον να ελέγξουμε, δημιουργώντας αποξένωση μεταξύ παραγωγού και τελικού αποδέκτη. Έτσι, ενώ στο παρελθόν τα τρόφιμα ακολουθούσαν μια απλή άμεση διαδρομή, από το αγρόκτημα στο τραπέζι, σήμερα, η διατροφική αλυσίδα έχει αλλοιωθεί από ένα βιομηχανικό μοντέλο παραγωγής. Κάποτε ο άνθρωπος κυνηγούσε την τροφή του, σήμερα η τροφή κυνηγά τον άνθρωπο. Μόνο στις ΗΠΑ παιδιά ηλικίας 8-12 χρόνων βλέπουν καθημερινά 21 διαφημίσεις τροφίμων και περισσότερα από 11 δις δολ. ξοδεύονται από τη βιομηχανία τροφίμων για να μας πείσουν να αγοράσουμε τα προϊόντα τους.
Μικρή ιστορική αναδρομή της τροφής
Για χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος εφοδιαζόταν την απαραίτητη για την επιβίωσή του τροφή συλλέγοντας τυχαία φυτά, φρούτα, ρίζες, μικρά θηράματα και αποφάγια άλλων σαρκοβόρων. Μέχρι το 10.000 π.Χ. είχε πλέον μάθει να κυνηγάει, να αποθηκεύει φρούτα, να αποξηραίνει ψάρια για μελλοντική κατανάλωση, ενώ λίγο αργότερα δημιουργούσε τα πρώτα κοπάδια από κατοικίδια ζώα . Η «γεωργική - αγροτική επανάσταση», η μετάβαση δηλαδή του ανθρώπου από συλλέκτη σε παραγωγό τροφίμων χρονολογείται μεταξύ 8ης και 9ης χιλιετίας π.Χ.. Για πρώτη φορά ήταν δυνατή η μόνιμη εγκατάσταση του άνθρωπου και αρχίζει μέσω της επέκτασης του πεδίου καλλιέργειας η αύξηση της βιοποικιλότητας με τη δημιουργία ντόπιων ποικιλιών. Μέχρι το 18-19ο αιώνα, βασικός ρόλος της γεωργίας παραμένει η παραγωγή κυρίως για την αυτοκατανάλωση, η αυτάρκεια της οικογένειας, του χωριού, της επαρχίας, ενώ εξακολουθεί να στηρίζεται στην πολυκαλλιέργεια και την παρατήρηση της φύσης. Οι οικογένειες συνήθως ανταλλάσσουν τα προϊόντα μεταξύ τους χωρίς τη μεσολάβηση του χρήματος ή τα πουλάνε στην κοντινή αγορά, απολαμβάνοντας σταθερά εισοδήματα και ισχυρούς κοινοτικούς δεσμούς. Τα ζώα παρείχαν το απαραίτητο λίπασμα και οι σπόροι κρατούνταν από την προηγούμενη σοδειά, ύστερα από την προσεκτική διαλογή τους από τα καλύτερα φυτά. Το 1750 ξεκινάει από την Αγγλία η «βιομηχανική επανάσταση» και το 1810, σε μια εποχή που ακόμα η γεωργία ασκούνταν ως τέχνη, ο A. von Thaer δηλώνοντας ότι η γεωργία είναι εμπόριο, σκοπός του οποίου είναι η δημιουργία κέρδους μέσω της φυτικής και ζωικής παραγωγής, σηματοδοτεί την αρχή μίας νέας περιόδου, όπου η φύση αποτελεί μία μηχανή για κέρδη και η γεωργία ένα κλάδο της βιομηχανίας. Βαθμιαία οι γεωργοί προωθούν τα προϊόντα τους όλο και περισσότερο για την αγορά. Το ποσοστό των απασχολούμενων στη γεωργία ήταν ακόμα πολύ μεγάλο, ενώ μεγάλες εκτάσεις έμεναν ακαλλιέργητες επειδή δεν επαρκούσαν τα εργατικά χέρια. Με την εδραίωση της αποικιοκρατίας πολλά πράγματα αλλάζουν: η γη δεν ανήκει πια στους δουλευτές της, αναπτύσσεται το διεθνές εμπόριο, εμφανίζονται εκτεταμένες μονοκαλλιέργειες και ξεκινά η διάρρηξη των κοινοτικών θεσμών και των οικονομιών της επιβίωσης ή αυτάρκειας. Έτσι φτάνουμε στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο, όπου η έρευνα για την εξεύρεση νευροτοξικών χημικών όπλων είχε ως συνέπεια την ανακάλυψη μίας καινούριας ομάδας εντομοκτόνων, τα οργανοφωσφορικά (η συμμαχία μεταξύ βιομηχανίας φαρμάκων και στρατού θα φανεί και αργότερα την περίοδο 1962-70 κατά τη διάρκεια της εμπλοκής των Η.Π.Α. στον πόλεμο του Βιετνάμ που συνοδεύτηκε από εκτεταμένη χρήση τοξικών αποφυλλωτικών με βάση τη διοξίνη και χημικών αερίων). Από τη δεκαετία του 1950, η αναπτυσσόμενη χημική βιομηχανία προώθησε μέσω υποσχέσεων για την καταπολέμηση της φτώχειας το μετασχηματισμό της γεωργικής παραγωγής προς ένα σύστημα βασισμένο στην αυξημένη ποσότητα εισροών (λιπάσματα, γεωργικά μηχανήματα, υβρίδια) και την επέκταση των μονοκαλλιεργειών. Η διαδικασία αυτή, που ονομάστηκε «πράσινη επανάσταση», εγκαινίασε την απόπειρα των επιχειρήσεων για ρύθμιση της παγκόσμιας παραγωγής τροφίμων επεκτείνοντας τον έλεγχο τους στα διάφορα διατροφικά συστήματα του πλανήτη. Το 1962, η Rachel Carson σόκαρε εκατομμύρια αναγνωστών ενημερώνοντας για τις καταστροφικές επιδράσεις του DDT και άλλων εντομοκτόνων και ζιζανιοκτόνων, τα οποία ονόμαζε «ελιξίρια του θανάτου». Η στροφή προς τις μονοκαλλιέργειες ολοκληρώθηκε σε μεγάλο βαθμό στις αναπτυσσόμενες χώρες κατά τη διάρκεια των δεκαετιών 1980 και 1990 κυρίως επειδή η οικονομική «βοήθεια» των μεγάλων διεθνών οργανισμών και τα προγράμματα δομικής προσαρμογής (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα) επέβαλαν μεταξύ άλλων την αυξημένη παραγωγή για εξαγωγές,. Οι αλλαγές αυτές αύξησαν την ευπάθεια των μικρών αγροτών ή τους έδιωξαν από τη γη τους, μιας και η παραγωγή για εξαγωγές τείνει να απαιτεί περισσότερο κεφάλαιο και λιγότερη εργασία. Η επεξεργασία και η συσκευασία αρχίζουν σταδιακά να προσθέτουν στο αγροτικό προϊόν μεγαλύτερη αξία από αυτή που απολάμβανε ο παραγωγός ως τιμή πώλησης, με αποτέλεσμα οι βιομηχανίες τροφίμων που ασχολούνται με τη μεταποίηση να αποκτούν κυρίαρχο ρόλο στη διατροφική αλυσίδα. ενώ επιπλέον αρχίζουν να εμφανίζονται μία σειρά από διατροφικές κρίσεις. Παντού οι παραδοσιακές πρακτικές έχουν δώσει τη θέση τους σε γιγαντιαίες εργοστασιακές εγκαταστάσεις, εντείνοντας την εκμετάλλευση και απομακρύνοντας τον άνθρωπο από το φυσικό του χώρο. (Πηγή: ο Σπόρος).
Στην Εύβοια από την δεκαετία του ΄70 ξεκίνησε η εγκατάσταση δεκάδων πτηνοτροφικών μονάδων και στη συνέχεια τη δεκαετία του ΄80 λόγω των επιχορηγήσεων, παρατηρείται η ίδρυση χοιροτροφικών μονάδων. Είναι λίγο-πολύ γνωστοί οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για την γρήγορη ανάπτυξη και πάχυνση των ζώων. Για παράδειγμα, στις κότες αναλογεί ένας χώρος ίσος με μια κόλλα Α4 ενώ μεγαλώνουν τρεις φορές πιο γρήγορα σε σχέση με πριν από 50 χρόνια, τρώγοντας το 1/3 της τροφής. Αντίστοιχα στα γουρούνια, τους χορηγείται μια καταπραϋντική ουσία, η τετρακυλίνη, ώστε να καταστέλλεται η τάση τους για ελευθερία(εν αντιθέσει με τα άλλα «γουρουνάκια»). Επιπρόσθετα στη περιοχή μας, η γνωστή και μη εξαιρετέα ΣΟΓΙΑ ΕΛΛΑΣ, εισαγωγέας μεταλλαγμένης σόγιας και ζωοτροφών, προμηθεύει πολλές τοπικές μονάδες διοχετεύοντας σε όλη τη διατροφική αλυσίδα τη γενετικά τροποποιημένη τροφή. Έτσι παράλληλα με την χρήση συνθετικών ορμονών και αντιβιοτικών στα ζώα εμφανίζονται επικίνδυνα σύνδρομα, όπως αυτό της σπογγώδους εγκεφαλοπάθειας. Μια ακόμη επιχείρηση με ανάλογη δραστηριότητα στον χώρο των ζωοτροφών είναι η KEGO, η οποία προμηθεύει κυρίως ιχθυοτροφικές μονάδες.
Τα γνωστότερα διατροφικά σκάνδαλα της τελευταίας δεκαετίας, γρίπη των πτηνών και «τρελές» αγελάδες, είναι το αποτέλεσμα της πλήρους βιομηχανοποιημένης τροφής. Η ευρεία χρήση αντιβιοτικών και φαρμάκων με μοναδικό σκοπό τη μεγιστοποίηση του κέρδους, οδηγεί αναπόφευκτα σε παρενέργειες τόσο στο ζώο όσο και στον καταναλωτή. Μόνο όταν άρχισαν να εμφανίζονται οι τραγικές συνέπειες αυτής της επιλογής-θάνατοι δεκάδων ανθρώπων διεθνώς- δόθηκαν ορισμένα λεπτά δημοσιότητας στο θέμα. Αλλά και πάλι οι τηλεοπτικοί φωστήρες δεν στόχευαν στην ανάδειξη των αιτιών και των υπευθύνων του προβλήματος αλλά στη δημιουργία φόβου και πανικού στους καταναλωτές. Προσθέτοντας στο γενικότερα κλίμα ανασφάλειας που κατασκευάζουν ακόμα μια δόση φοβίας. Οι κρίσεις που εκδηλώνονται, όχι μόνο στο διατροφικό τομέα αλλά σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής, δεν προκύπτουν από παρθενογένεση αλλά από ένα συγκεκριμένο «πολιτισμό» που τις παράγει. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια η εκδήλωση ολέθριων φαινομένων για τον άνθρωπο και τη φύση μόνο έκπληξη δεν πρέπει να προκαλεί, αφού άπειρα ιστορικά παραδείγματα φανερώνουν το σκοτεινό πρόσωπο των κυρίαρχων και εκμεταλλευτών.
Πρόσφατα στον Έβρο καλλιεργήθηκαν μεταλλαγμένοι σπόροι καλαμποκιού εν αγνοία των αγροτών, στους οποίους οι εταιρείες πλάσαραν ως συμβατικούς. Παρότι καταστράφηκε μεγάλο μέρος της σοδειάς θεωρείται βέβαιο ότι μεγάλη ποσότητα του γενετικά τροποποιημένου καλαμποκιού όχι μόνο δεν καταστράφηκε αλλά κατέληξε στην αγορά με τη μορφή παιδικών τροφών, αλεύρων και άλλων προϊόντων. Σύμφωνα με τον Ενιαίο Φορέα Ελέγχου Τροφίμων (ΕΦΕΤ), 313 διαφορετικές χημικές ουσίες (πρόσθετα) επιτρέπεται να προστίθενται στα τρόφιμα. Από αυτές, οι 43 είναι χρωστικές, ενώ περισσότερες από δέκα ανήκουν στην κατηγορία των ενισχυτικών γεύσης. Ο καθένας καταναλώνει 5 κιλά περίπου συντηρητικά και χημικά το χρόνο με αρκετές βλαβερές συνέπειες. Για την διακίνηση των βιομηχανοποιημένων τροφών χρησιμοποιούνται διάφοροι τύποι πλαστικών, αρκετά απ’ τα οποία περιέχουν τοξικές ουσίες. Το PVC χρησιμοποιείται μέχρι και για πιπίλες και κουλούρες για τα δόντια των μωρών, θεωρείται ό,τι πιο επικίνδυνο για την υγεία και το περιβάλλον. Υπολείμματα από αυτές τις ουσίες, κυρίως της κατηγορίας των φθαλικών και των αδιπικών, διαρρέουν στις τροφές. Αυτές οι ουσίες προκαλούν καρκίνους, γενετικές ανωμαλίες, υπολειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος και αναπτυξιακά προβλήματα σε παιδιά. Η εστραδιόλη είναι μια ορμόνη που είναι υπεύθυνη για την ανάπτυξη των γεννητικών οργάνων, των μαστών, του ύψους και της κατανομής του λίπους στις γυναίκες και σε συνδυασμό με τη διαρροή τοξικής ουσίας από κάποιο πλαστικό στην τροφή, είναι πιθανή η αλλοίωση γενετικών χαρακτηριστικών.
Παράλληλα, συνεχίζεται η διαδικασία ‘πατεντοποίησης’, δηλαδή οι ‘νόμοι για τα πνευματικά δικαιώματα που σχετίζονται με το εμπόριο’-TRIPS. Με τα trips εταιρείες κατοχυρώνουν την ιδιοκτησία και πατεντάρουν φυτικές ποικιλίες, φυλές ζώων, γονίδια, βακτήρια κλπ. κυρίως σε αφρική, λατινική αμερική και ασία. Οι μεγάλες εταιρίες ελέγχουν έτσι την παραγωγή και διανομή αγαθών και σπόρων παγκοσμίως. Για παράδειγμα, στην Ινδία, που επί αιώνες καλλιεργείται το ρύζι μπασμάτι, οι ΗΠΑ επιχειρούν να πατεντάρουν το σπόρο, ώστε να πληρώνουν δικαιώματα οι αγρότες που το καλλιεργούν. Στο Μπαντουμάρι, της κεντρικής Ινδίας, πριν λίγο καιρό, ένας καλλιεργητής βαμβακιού, ο 31χρονος Anil Kondba Shende ήπιε ένα μπουκάλι εντομοκτόνο και έπεσε νεκρός στο κατώφλι του σπιτιού του. Τα χρέη από τα δάνεια που πήρε για να σώσει τα λίγα στρέμματα βαμβακιού που καλλιεργούσε τον έπνιξαν οικονομικά. Η περίπτωση του δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, αλλά μια υπενθύμιση για τη κρίση που μαστίζει τους ινδούς αγρότες. Σε ολόκληρη τη χώρα και κυρίως σε φτωχούς θύλακες, συνολικά 17.017 αγρότες αυτοκτόνησαν το 2003, τη πιο πρόσφατη χρονιά για την οποία δίνει στοιχεία η κυβέρνηση. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες όμως, ο αριθμός για τη φετινή χρονιά είναι μεγαλύτερος. Η εταιρεία Monsanto, για παράδειγμα, πουλά τους γενετικά μεταλλαγμένους σπόρους βαμβακιού που φύτεψε ο Shende, γνωστούς και ως Bt cotton, που είναι ανθεκτικοί σε ζιζάνια και μολύνσεις, ώστε σύμφωνα με την εταιρεία να μειώνεται η χρήση παρασιτοκτόνων κατά 25%. Η Monsanto είδε τις πωλήσεις της να υπερδιπλασιάζονται σε έναν χρόνο, αφού οι μεταλλαγμένοι σπόροι κοστίζουν διπλάσια από τους κανονικούς, οδηγώντας πολλούς αγρότες στους τοκογλύφους. Φέτος, ο Shende έσπειρε τα χωράφια του τρεις φορές με μεταλλαγμένους απόρους της Monsanto. Οι δυο σπορές πήγαν χαμένες επειδή οι μουσώνες άργησαν να έρθουν κι όταν οι ήρθαν, οι βροχές ήταν τόσο έντονες που το χωράφι του πλημμύρισε, καταστρέφοντας έτσι και την τρίτη σπορά.
Στη Δύση, την ίδια στιγμή, ετοιμάζουν ουρανοξύστη-φάρμα! Δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας αλλά «όραμα» της ολλανδικής κυβέρνησης για τη βιομηχανική γεωργία. Το Deltapark, όπως ονομάζεται, τοποθετεί τη γεωργία στις πόλεις, όπου βρίσκονται οι καταναλωτές και τα σούπερ μάρκετ. Αφού μπορούν οι άνθρωποι να ζουν σε ουρανοξύστες γιατί όχι και τα γουρούνια; Το Deltapark είναι ένα «πάρκο αγροτικής παραγωγής» που θα το χειρίζονται μάνατζερ και όχι αγρότες και αποτελεί τη τελευταία περίπτωση έντασης μεταξύ οικολογίας και τεχνολογίας. Άλλωστε η χρηματιστηριοποίηση των τροφών, διεξάγεται καθημερινά μέσω των οικονομικών αγορών(Ν. Υόρκης, Λονδίνου κλπ), δημιουργώντας νομισματικές αξίες σε φυσικά αγαθά. Και αποτελεί ένα επιπλέον λόγο διείσδυσης σε νέες αγορές που οι διατροφικές συνήθειες είναι διαφορετικές από αυτές της δύσης.
Η ένταση της τροφικής τυποποίησης παρατηρείται ακόμη περισσότερο το τελευταίο διάστημα που ακόμη και το παραγόμενο χύμα λάδι, επιχειρείται να τυποποιηθεί μέσω νέων νόμων που θεσπίζονται προς όφελος των εταιριών. Παράλληλα διαπιστώνεται η πώληση βιολογικών προϊόντων και από εταιρίες που εμπορεύονται και συμβατικά προϊόντα(KNORR, CRETA FARM κλπ), ως μια καθαρά κερδοσκοπική επιλογή. Άλλωστε ένας από τους μεγαλύτερους εισαγωγείς βιολογικών προϊόντων και διακινητής στον ελλαδικό χώρο, δεν είναι άλλος από τον ιδιοκτήτη της χημικής βιομηχανίας Νεοχημικής (βλέπε: ΙΝΤΕΡΚΕΜ). Όμως σταδιακά φτάνουμε και στη βιομηχανοποίηση-τυποποίηση βιολογικών προϊόντων που η μόνη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ παραγωγού και αγοραστή περιορίζεται μονάχα στη καταναλωτική του διάσταση. Χάνοντας την επαφή του καταναλωτή με τη φύση αφού τα προϊόντα διατίθενται πολλές φορές σε αποστειρωμένα περιβάλλοντα.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, δεν τίθεται θέμα ανάπτυξης, «βιώσιμης» ή «αειφόρου» αφού μέσω των εύηχων διατυπώσεων αποκρύπτεται η εκμετάλλευση του ανθρώπου στο εργασιακό του περιβάλλον, ο επιχειρηματικός καιροσκοπισμός (π.χ. αιολικά πάρκα) και η προώθηση μιας άλλης μορφής καπιταλισμού, του «πράσινου». Αλλά η προσήλωση των στόχων μας δεν πρέπει να είναι η βελτίωση των όρων εκμετάλλευσης, όποιας μορφής(εργασιακής, περιβαλλόντικής κλπ) αλλά στη δημιουργία συνθηκών ελευθερίας.
Καλώς ήρθατε στην εποχή της απόλυτα βιομηχανοποιημένης τροφής.
Φρούτα τυλιγμένα σε ζελατίνα, μαρούλια σε ναϋλον σακουλάκια, αστραφτερές φλούδες βερνικωμένες με κερί, ψωμί κατεψυγμένο από το σούπερ-μάρκετ, όλα τα ζαρζαβατικά τυποποιημένα, ντομάτες ίδιο μέγεθος ίδιο χρώμα…τα παραδείγματα φαντάζουν ατελείωτα. Στην εποχή της «ανάπτυξης», κράτος και επιχειρήσεις έχουν ένα κοινό στόχο: κέρδος και εξουσία. Η απόλυτη βιομηχανοποίηση των τροφίμων έχει ως αποτέλεσμα να καταναλώνουμε τρόφιμα, τα συστατικά των οποίων όχι μόνο δεν γνωρίζουμε, αλλά και είναι αδύνατον να ελέγξουμε, δημιουργώντας αποξένωση μεταξύ παραγωγού και τελικού αποδέκτη. Έτσι, ενώ στο παρελθόν τα τρόφιμα ακολουθούσαν μια απλή άμεση διαδρομή, από το αγρόκτημα στο τραπέζι, σήμερα, η διατροφική αλυσίδα έχει αλλοιωθεί από ένα βιομηχανικό μοντέλο παραγωγής. Κάποτε ο άνθρωπος κυνηγούσε την τροφή του, σήμερα η τροφή κυνηγά τον άνθρωπο. Μόνο στις ΗΠΑ παιδιά ηλικίας 8-12 χρόνων βλέπουν καθημερινά 21 διαφημίσεις τροφίμων και περισσότερα από 11 δις δολ. ξοδεύονται από τη βιομηχανία τροφίμων για να μας πείσουν να αγοράσουμε τα προϊόντα τους.
Μικρή ιστορική αναδρομή της τροφής
Για χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος εφοδιαζόταν την απαραίτητη για την επιβίωσή του τροφή συλλέγοντας τυχαία φυτά, φρούτα, ρίζες, μικρά θηράματα και αποφάγια άλλων σαρκοβόρων. Μέχρι το 10.000 π.Χ. είχε πλέον μάθει να κυνηγάει, να αποθηκεύει φρούτα, να αποξηραίνει ψάρια για μελλοντική κατανάλωση, ενώ λίγο αργότερα δημιουργούσε τα πρώτα κοπάδια από κατοικίδια ζώα . Η «γεωργική - αγροτική επανάσταση», η μετάβαση δηλαδή του ανθρώπου από συλλέκτη σε παραγωγό τροφίμων χρονολογείται μεταξύ 8ης και 9ης χιλιετίας π.Χ.. Για πρώτη φορά ήταν δυνατή η μόνιμη εγκατάσταση του άνθρωπου και αρχίζει μέσω της επέκτασης του πεδίου καλλιέργειας η αύξηση της βιοποικιλότητας με τη δημιουργία ντόπιων ποικιλιών. Μέχρι το 18-19ο αιώνα, βασικός ρόλος της γεωργίας παραμένει η παραγωγή κυρίως για την αυτοκατανάλωση, η αυτάρκεια της οικογένειας, του χωριού, της επαρχίας, ενώ εξακολουθεί να στηρίζεται στην πολυκαλλιέργεια και την παρατήρηση της φύσης. Οι οικογένειες συνήθως ανταλλάσσουν τα προϊόντα μεταξύ τους χωρίς τη μεσολάβηση του χρήματος ή τα πουλάνε στην κοντινή αγορά, απολαμβάνοντας σταθερά εισοδήματα και ισχυρούς κοινοτικούς δεσμούς. Τα ζώα παρείχαν το απαραίτητο λίπασμα και οι σπόροι κρατούνταν από την προηγούμενη σοδειά, ύστερα από την προσεκτική διαλογή τους από τα καλύτερα φυτά. Το 1750 ξεκινάει από την Αγγλία η «βιομηχανική επανάσταση» και το 1810, σε μια εποχή που ακόμα η γεωργία ασκούνταν ως τέχνη, ο A. von Thaer δηλώνοντας ότι η γεωργία είναι εμπόριο, σκοπός του οποίου είναι η δημιουργία κέρδους μέσω της φυτικής και ζωικής παραγωγής, σηματοδοτεί την αρχή μίας νέας περιόδου, όπου η φύση αποτελεί μία μηχανή για κέρδη και η γεωργία ένα κλάδο της βιομηχανίας. Βαθμιαία οι γεωργοί προωθούν τα προϊόντα τους όλο και περισσότερο για την αγορά. Το ποσοστό των απασχολούμενων στη γεωργία ήταν ακόμα πολύ μεγάλο, ενώ μεγάλες εκτάσεις έμεναν ακαλλιέργητες επειδή δεν επαρκούσαν τα εργατικά χέρια. Με την εδραίωση της αποικιοκρατίας πολλά πράγματα αλλάζουν: η γη δεν ανήκει πια στους δουλευτές της, αναπτύσσεται το διεθνές εμπόριο, εμφανίζονται εκτεταμένες μονοκαλλιέργειες και ξεκινά η διάρρηξη των κοινοτικών θεσμών και των οικονομιών της επιβίωσης ή αυτάρκειας. Έτσι φτάνουμε στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο, όπου η έρευνα για την εξεύρεση νευροτοξικών χημικών όπλων είχε ως συνέπεια την ανακάλυψη μίας καινούριας ομάδας εντομοκτόνων, τα οργανοφωσφορικά (η συμμαχία μεταξύ βιομηχανίας φαρμάκων και στρατού θα φανεί και αργότερα την περίοδο 1962-70 κατά τη διάρκεια της εμπλοκής των Η.Π.Α. στον πόλεμο του Βιετνάμ που συνοδεύτηκε από εκτεταμένη χρήση τοξικών αποφυλλωτικών με βάση τη διοξίνη και χημικών αερίων). Από τη δεκαετία του 1950, η αναπτυσσόμενη χημική βιομηχανία προώθησε μέσω υποσχέσεων για την καταπολέμηση της φτώχειας το μετασχηματισμό της γεωργικής παραγωγής προς ένα σύστημα βασισμένο στην αυξημένη ποσότητα εισροών (λιπάσματα, γεωργικά μηχανήματα, υβρίδια) και την επέκταση των μονοκαλλιεργειών. Η διαδικασία αυτή, που ονομάστηκε «πράσινη επανάσταση», εγκαινίασε την απόπειρα των επιχειρήσεων για ρύθμιση της παγκόσμιας παραγωγής τροφίμων επεκτείνοντας τον έλεγχο τους στα διάφορα διατροφικά συστήματα του πλανήτη. Το 1962, η Rachel Carson σόκαρε εκατομμύρια αναγνωστών ενημερώνοντας για τις καταστροφικές επιδράσεις του DDT και άλλων εντομοκτόνων και ζιζανιοκτόνων, τα οποία ονόμαζε «ελιξίρια του θανάτου». Η στροφή προς τις μονοκαλλιέργειες ολοκληρώθηκε σε μεγάλο βαθμό στις αναπτυσσόμενες χώρες κατά τη διάρκεια των δεκαετιών 1980 και 1990 κυρίως επειδή η οικονομική «βοήθεια» των μεγάλων διεθνών οργανισμών και τα προγράμματα δομικής προσαρμογής (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα) επέβαλαν μεταξύ άλλων την αυξημένη παραγωγή για εξαγωγές,. Οι αλλαγές αυτές αύξησαν την ευπάθεια των μικρών αγροτών ή τους έδιωξαν από τη γη τους, μιας και η παραγωγή για εξαγωγές τείνει να απαιτεί περισσότερο κεφάλαιο και λιγότερη εργασία. Η επεξεργασία και η συσκευασία αρχίζουν σταδιακά να προσθέτουν στο αγροτικό προϊόν μεγαλύτερη αξία από αυτή που απολάμβανε ο παραγωγός ως τιμή πώλησης, με αποτέλεσμα οι βιομηχανίες τροφίμων που ασχολούνται με τη μεταποίηση να αποκτούν κυρίαρχο ρόλο στη διατροφική αλυσίδα. ενώ επιπλέον αρχίζουν να εμφανίζονται μία σειρά από διατροφικές κρίσεις. Παντού οι παραδοσιακές πρακτικές έχουν δώσει τη θέση τους σε γιγαντιαίες εργοστασιακές εγκαταστάσεις, εντείνοντας την εκμετάλλευση και απομακρύνοντας τον άνθρωπο από το φυσικό του χώρο. (Πηγή: ο Σπόρος).
Στην Εύβοια από την δεκαετία του ΄70 ξεκίνησε η εγκατάσταση δεκάδων πτηνοτροφικών μονάδων και στη συνέχεια τη δεκαετία του ΄80 λόγω των επιχορηγήσεων, παρατηρείται η ίδρυση χοιροτροφικών μονάδων. Είναι λίγο-πολύ γνωστοί οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για την γρήγορη ανάπτυξη και πάχυνση των ζώων. Για παράδειγμα, στις κότες αναλογεί ένας χώρος ίσος με μια κόλλα Α4 ενώ μεγαλώνουν τρεις φορές πιο γρήγορα σε σχέση με πριν από 50 χρόνια, τρώγοντας το 1/3 της τροφής. Αντίστοιχα στα γουρούνια, τους χορηγείται μια καταπραϋντική ουσία, η τετρακυλίνη, ώστε να καταστέλλεται η τάση τους για ελευθερία(εν αντιθέσει με τα άλλα «γουρουνάκια»). Επιπρόσθετα στη περιοχή μας, η γνωστή και μη εξαιρετέα ΣΟΓΙΑ ΕΛΛΑΣ, εισαγωγέας μεταλλαγμένης σόγιας και ζωοτροφών, προμηθεύει πολλές τοπικές μονάδες διοχετεύοντας σε όλη τη διατροφική αλυσίδα τη γενετικά τροποποιημένη τροφή. Έτσι παράλληλα με την χρήση συνθετικών ορμονών και αντιβιοτικών στα ζώα εμφανίζονται επικίνδυνα σύνδρομα, όπως αυτό της σπογγώδους εγκεφαλοπάθειας. Μια ακόμη επιχείρηση με ανάλογη δραστηριότητα στον χώρο των ζωοτροφών είναι η KEGO, η οποία προμηθεύει κυρίως ιχθυοτροφικές μονάδες.
Τα γνωστότερα διατροφικά σκάνδαλα της τελευταίας δεκαετίας, γρίπη των πτηνών και «τρελές» αγελάδες, είναι το αποτέλεσμα της πλήρους βιομηχανοποιημένης τροφής. Η ευρεία χρήση αντιβιοτικών και φαρμάκων με μοναδικό σκοπό τη μεγιστοποίηση του κέρδους, οδηγεί αναπόφευκτα σε παρενέργειες τόσο στο ζώο όσο και στον καταναλωτή. Μόνο όταν άρχισαν να εμφανίζονται οι τραγικές συνέπειες αυτής της επιλογής-θάνατοι δεκάδων ανθρώπων διεθνώς- δόθηκαν ορισμένα λεπτά δημοσιότητας στο θέμα. Αλλά και πάλι οι τηλεοπτικοί φωστήρες δεν στόχευαν στην ανάδειξη των αιτιών και των υπευθύνων του προβλήματος αλλά στη δημιουργία φόβου και πανικού στους καταναλωτές. Προσθέτοντας στο γενικότερα κλίμα ανασφάλειας που κατασκευάζουν ακόμα μια δόση φοβίας. Οι κρίσεις που εκδηλώνονται, όχι μόνο στο διατροφικό τομέα αλλά σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής, δεν προκύπτουν από παρθενογένεση αλλά από ένα συγκεκριμένο «πολιτισμό» που τις παράγει. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια η εκδήλωση ολέθριων φαινομένων για τον άνθρωπο και τη φύση μόνο έκπληξη δεν πρέπει να προκαλεί, αφού άπειρα ιστορικά παραδείγματα φανερώνουν το σκοτεινό πρόσωπο των κυρίαρχων και εκμεταλλευτών.
Πρόσφατα στον Έβρο καλλιεργήθηκαν μεταλλαγμένοι σπόροι καλαμποκιού εν αγνοία των αγροτών, στους οποίους οι εταιρείες πλάσαραν ως συμβατικούς. Παρότι καταστράφηκε μεγάλο μέρος της σοδειάς θεωρείται βέβαιο ότι μεγάλη ποσότητα του γενετικά τροποποιημένου καλαμποκιού όχι μόνο δεν καταστράφηκε αλλά κατέληξε στην αγορά με τη μορφή παιδικών τροφών, αλεύρων και άλλων προϊόντων. Σύμφωνα με τον Ενιαίο Φορέα Ελέγχου Τροφίμων (ΕΦΕΤ), 313 διαφορετικές χημικές ουσίες (πρόσθετα) επιτρέπεται να προστίθενται στα τρόφιμα. Από αυτές, οι 43 είναι χρωστικές, ενώ περισσότερες από δέκα ανήκουν στην κατηγορία των ενισχυτικών γεύσης. Ο καθένας καταναλώνει 5 κιλά περίπου συντηρητικά και χημικά το χρόνο με αρκετές βλαβερές συνέπειες. Για την διακίνηση των βιομηχανοποιημένων τροφών χρησιμοποιούνται διάφοροι τύποι πλαστικών, αρκετά απ’ τα οποία περιέχουν τοξικές ουσίες. Το PVC χρησιμοποιείται μέχρι και για πιπίλες και κουλούρες για τα δόντια των μωρών, θεωρείται ό,τι πιο επικίνδυνο για την υγεία και το περιβάλλον. Υπολείμματα από αυτές τις ουσίες, κυρίως της κατηγορίας των φθαλικών και των αδιπικών, διαρρέουν στις τροφές. Αυτές οι ουσίες προκαλούν καρκίνους, γενετικές ανωμαλίες, υπολειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος και αναπτυξιακά προβλήματα σε παιδιά. Η εστραδιόλη είναι μια ορμόνη που είναι υπεύθυνη για την ανάπτυξη των γεννητικών οργάνων, των μαστών, του ύψους και της κατανομής του λίπους στις γυναίκες και σε συνδυασμό με τη διαρροή τοξικής ουσίας από κάποιο πλαστικό στην τροφή, είναι πιθανή η αλλοίωση γενετικών χαρακτηριστικών.
Παράλληλα, συνεχίζεται η διαδικασία ‘πατεντοποίησης’, δηλαδή οι ‘νόμοι για τα πνευματικά δικαιώματα που σχετίζονται με το εμπόριο’-TRIPS. Με τα trips εταιρείες κατοχυρώνουν την ιδιοκτησία και πατεντάρουν φυτικές ποικιλίες, φυλές ζώων, γονίδια, βακτήρια κλπ. κυρίως σε αφρική, λατινική αμερική και ασία. Οι μεγάλες εταιρίες ελέγχουν έτσι την παραγωγή και διανομή αγαθών και σπόρων παγκοσμίως. Για παράδειγμα, στην Ινδία, που επί αιώνες καλλιεργείται το ρύζι μπασμάτι, οι ΗΠΑ επιχειρούν να πατεντάρουν το σπόρο, ώστε να πληρώνουν δικαιώματα οι αγρότες που το καλλιεργούν. Στο Μπαντουμάρι, της κεντρικής Ινδίας, πριν λίγο καιρό, ένας καλλιεργητής βαμβακιού, ο 31χρονος Anil Kondba Shende ήπιε ένα μπουκάλι εντομοκτόνο και έπεσε νεκρός στο κατώφλι του σπιτιού του. Τα χρέη από τα δάνεια που πήρε για να σώσει τα λίγα στρέμματα βαμβακιού που καλλιεργούσε τον έπνιξαν οικονομικά. Η περίπτωση του δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, αλλά μια υπενθύμιση για τη κρίση που μαστίζει τους ινδούς αγρότες. Σε ολόκληρη τη χώρα και κυρίως σε φτωχούς θύλακες, συνολικά 17.017 αγρότες αυτοκτόνησαν το 2003, τη πιο πρόσφατη χρονιά για την οποία δίνει στοιχεία η κυβέρνηση. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες όμως, ο αριθμός για τη φετινή χρονιά είναι μεγαλύτερος. Η εταιρεία Monsanto, για παράδειγμα, πουλά τους γενετικά μεταλλαγμένους σπόρους βαμβακιού που φύτεψε ο Shende, γνωστούς και ως Bt cotton, που είναι ανθεκτικοί σε ζιζάνια και μολύνσεις, ώστε σύμφωνα με την εταιρεία να μειώνεται η χρήση παρασιτοκτόνων κατά 25%. Η Monsanto είδε τις πωλήσεις της να υπερδιπλασιάζονται σε έναν χρόνο, αφού οι μεταλλαγμένοι σπόροι κοστίζουν διπλάσια από τους κανονικούς, οδηγώντας πολλούς αγρότες στους τοκογλύφους. Φέτος, ο Shende έσπειρε τα χωράφια του τρεις φορές με μεταλλαγμένους απόρους της Monsanto. Οι δυο σπορές πήγαν χαμένες επειδή οι μουσώνες άργησαν να έρθουν κι όταν οι ήρθαν, οι βροχές ήταν τόσο έντονες που το χωράφι του πλημμύρισε, καταστρέφοντας έτσι και την τρίτη σπορά.
Στη Δύση, την ίδια στιγμή, ετοιμάζουν ουρανοξύστη-φάρμα! Δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας αλλά «όραμα» της ολλανδικής κυβέρνησης για τη βιομηχανική γεωργία. Το Deltapark, όπως ονομάζεται, τοποθετεί τη γεωργία στις πόλεις, όπου βρίσκονται οι καταναλωτές και τα σούπερ μάρκετ. Αφού μπορούν οι άνθρωποι να ζουν σε ουρανοξύστες γιατί όχι και τα γουρούνια; Το Deltapark είναι ένα «πάρκο αγροτικής παραγωγής» που θα το χειρίζονται μάνατζερ και όχι αγρότες και αποτελεί τη τελευταία περίπτωση έντασης μεταξύ οικολογίας και τεχνολογίας. Άλλωστε η χρηματιστηριοποίηση των τροφών, διεξάγεται καθημερινά μέσω των οικονομικών αγορών(Ν. Υόρκης, Λονδίνου κλπ), δημιουργώντας νομισματικές αξίες σε φυσικά αγαθά. Και αποτελεί ένα επιπλέον λόγο διείσδυσης σε νέες αγορές που οι διατροφικές συνήθειες είναι διαφορετικές από αυτές της δύσης.
Η ένταση της τροφικής τυποποίησης παρατηρείται ακόμη περισσότερο το τελευταίο διάστημα που ακόμη και το παραγόμενο χύμα λάδι, επιχειρείται να τυποποιηθεί μέσω νέων νόμων που θεσπίζονται προς όφελος των εταιριών. Παράλληλα διαπιστώνεται η πώληση βιολογικών προϊόντων και από εταιρίες που εμπορεύονται και συμβατικά προϊόντα(KNORR, CRETA FARM κλπ), ως μια καθαρά κερδοσκοπική επιλογή. Άλλωστε ένας από τους μεγαλύτερους εισαγωγείς βιολογικών προϊόντων και διακινητής στον ελλαδικό χώρο, δεν είναι άλλος από τον ιδιοκτήτη της χημικής βιομηχανίας Νεοχημικής (βλέπε: ΙΝΤΕΡΚΕΜ). Όμως σταδιακά φτάνουμε και στη βιομηχανοποίηση-τυποποίηση βιολογικών προϊόντων που η μόνη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ παραγωγού και αγοραστή περιορίζεται μονάχα στη καταναλωτική του διάσταση. Χάνοντας την επαφή του καταναλωτή με τη φύση αφού τα προϊόντα διατίθενται πολλές φορές σε αποστειρωμένα περιβάλλοντα.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, δεν τίθεται θέμα ανάπτυξης, «βιώσιμης» ή «αειφόρου» αφού μέσω των εύηχων διατυπώσεων αποκρύπτεται η εκμετάλλευση του ανθρώπου στο εργασιακό του περιβάλλον, ο επιχειρηματικός καιροσκοπισμός (π.χ. αιολικά πάρκα) και η προώθηση μιας άλλης μορφής καπιταλισμού, του «πράσινου». Αλλά η προσήλωση των στόχων μας δεν πρέπει να είναι η βελτίωση των όρων εκμετάλλευσης, όποιας μορφής(εργασιακής, περιβαλλόντικής κλπ) αλλά στη δημιουργία συνθηκών ελευθερίας.
NESTLE:Εξουσία μέσα από τη διατροφή(τίτλος προπαγανδιστικού βιβλίου για την nestle).
Επιλέξαμε να ασχοληθούμε, ειδικά, με τη Nestle διότι ως η μεγαλύτερη εταιρεία τροφίμων στον κόσμο έχει αποδειχθεί ότι χρησιμοποιεί κατασταλτικές και δολοφονικές μεθόδους ενάντια σε εργαζόμενους, γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς, αποτρέπει τη χρήση μητρικού γάλακτος και γενικά ασκεί εξουσία στη διατροφή μας. Υπολογίζεται ότι η εταιρεία διακινεί παραπάνω από 8500 ετικέτες διεθνώς και σε διάφορους τομείς όπως: παιδικές τροφές, είδη καφέ, εμφιαλωμένα νερά, παγωτά, σοκολάτες, τροφές για ζώα, φαρμακευτικά προϊόντα. Η Nestle ιδρύθηκε το 1866 στη Γενεύη από τον φαρμακοποιό Χάινριχ Νεστλέ, ο οποίος ήδη από το 1847 είχε χημικό εργαστήριο και ανακάλυψε ένα υποκατάστατο του μητρικού γάλακτος, που ονομάστηκε ‘farine lactee’. Κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αι. πραγματοποίησε συγχωνεύσεις με ανταγωνίστριες εταιρείες και το 1938 πρωτοεισήγαγε το στιγμιαίο καφέ Nescafe.
Η Nestle, ως πολυεθνική εταιρεία είναι μια από τις περισσότερο ωφελημένες από την «παγκοσμιοποίηση» της οικονομικής αγοράς. Καταφέρνει και διεισδύει σε όλες τις τοπικές αγορές δημιουργώντας διατροφικές συνήθειες, που είναι ξένες προς το ντόπιο πληθυσμό. Αλλά στο τομέα που κατέχει ηγεμονική θέση είναι στις βρεφικές και παιδικές τροφές με ολέθριες συνέπειες κυρίως στο «τρίτο κόσμο». Χαρακτηριστικό παράδειγμα της προσπάθειάς της να διεισδύσει σε αγορές αναπτυσσόμενων χωρών, είναι αυτό της Ινδίας όπου παρακάμπτει το τοπικό νομοθετικό πλαίσιο που απαγορεύει τις διαφημίσεις για παιδιά και επιθετικά προαγάγει τα προϊόντα της. Είναι η μόνη εταιρία που προσφέρει σε κάθε φαρμακοποιό 200 ρούπιες το μήνα για επίδειξη παιδικών τροφών καθώς και προσφορά διαφόρων δώρων σε γιατρούς για την προώθηση των προϊόντων της.
Πρόσφατα εξαγόρασε την αμερικάνικη εταιρεία παιδικών τροφών Gerber της Νovartis, η οποία αποδεδειγμένα χρησιμοποιεί γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς και ελέγχει παραπάνω από το 40% της διεθνής αγοράς. Επίσης η Nestle έχει δεσμευθεί να αποφύγει τη χρήση μεταλλαγμένων στοιχείων στην ευρώπη παρότι στις ΗΠΑ τα χρησιμοποιεί. Επιπλέον, μελέτη στη Δανία έδειξε τη παρουσία τοξικών φθαλικών (DBP, DEHP και ΒΒΡ) σε βρεφικές τροφές και σε γάλα για νεογνά. H προσπάθεια απόκρυψης ή συγκάλυψης διαφόρων πρακτικών των εταιρειών γίνεται και μέσω μιας άλλης καταναλωτικής διάστασης, αυτής του «δίκαιου εμπορίου». Όπου εταιρείες, όπως και η Νestle, προσπαθούν να εμφανιστούν με «ανθρώπινο πρόσωπο». Η εκμεταλλευτική σχέση μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου δεν εξατμίζεται ούτε με την εφαρμογή διαφόρων κοινωνικών μέτρων ούτε με το «δίκαιο εμπόριο». Παύει να υφίσταται μόνο όταν τα μέσα παραγωγής ελέγχονται από αυτούς που τα χρησιμοποιούν(κολλεκτίβες κλπ) και μονάχα σε αυτές τις πρωτοβουλίες έχει βάση η αλληλεγγύη μας.
Όπως και άλλες πολυεθνικές έχουν κατηγορηθεί για δολοφονίες εργαζομένων που αγωνίζονται ενάντια στην εκμετάλλευση των αφεντικών τους (π.χ. Coca-Cola, Chiquita, Νike)έτσι και η Nestle έχει εμπλακεί τόσο στην επιβολή δικτατοριών σε διάφορες χώρες όσο και στην παρα-κρατική δράση. Συγκεκριμένα στη Κολομβία, οι μεγάλες εταιρείες έχοντας αρχικά διασπάσει τα σωματεία εργατών, στη συνέχεια απολύουν και τελικά προσλαμβάνονται οι ίδιοι απολυμένοι από τους «εργολάβους» με πολύ χαμηλότερο μισθό απαγορεύοντας τους τη συνδικαλιστική δραστηριότητα.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό…
Το 2002 απολύθηκαν 9 εργαζόμενοι της Νestle για συμμετοχή τους σε διαδήλωση διαμαρτυρίας και λόγω της έντονης δραστηριότητας τους δέχονταν απειλές για τη ζωή τους από παρακρατικές ομάδες και αναγκάζονται να μεταναστεύσουν. Ο Λουσιάνο Ενρικούε Ρομέρο έζησε για ένα διάστημα στην ευρώπη και με την επιστροφή του στη Κολομβία, το Σεπτέμβριο του 2005, βρέθηκε νεκρός με δεμένα χέρια . Είχε βασανιστεί και είχε δεχθεί 40 χτυπήματα με μαχαίρι από παρακρατικές ομάδες. Το 2002 ο Ρομέρο είχε παίξει σημαντικό ρόλο στην αποκάλυψη μεγάλου σκανδάλου της Νestle, η οποία άλλαζε την ημερομηνία λήξης στη σκόνη γάλακτος και τη ξαναδιοχέτευε στην αγορά. Συνολικά τη τελευταία δεκαπενταετία έχουν δολοφονηθεί παραπάνω από 2200 εργάτες, 9 εκ των οποίων εργάζονταν στη Νestle. Το τελευταίο διάστημα στοιχεία αποκαλύπτουν τη σχέση παρακρατικών-εταιρειών με βουλευτές, αναγκάζοντας τους τελευταίους να παραιτηθούν από το αξίωμα τους.
Επίσης στην Ασία, που η συγκεκριμένη πολυεθνική δίνει μεγάλη βαρύτητα λόγω πληθυσμιακών ποσοτήτων (πρόσφατα τέθηκε σε λειτουργία, στο Πακιστάν, το μεγαλύτερο εργοστάσιο επεξεργασίας γάλακτος αξίας 70 εκατ. δολαρίων) παρατηρείται η ίδια σχέση με αποτέλεσμα να δολοφονηθεί το Σεπτέμβρη του 2006 στις Φιλιππίνες ο Diosdado Fortuna, συνδικαλιστής της Nestle.
Μια άλλη παράμετρος εκμετάλλευσης από την πλευρά των πολυεθνικών είναι εκείνη της παιδικής εργασίας. Συγκεκριμένα 300.000 παιδιά εργάζονται σε συνθήκες σκλαβιάς στις φυτείες κακάο της Αφρικής. Το 64% είναι κάτω των 14 ετών ενώ περίπου 6000 χαρακτηρίζονται «απλήρωτοι εργάτες χωρίς οικογενειακούς δεσμούς» ως απόρροια των «εμφύλιων» πολέμων που ξεσπούν για την εκμετάλλευσή του.
Θηλασμός και παιδικές τροφές.
Ο θηλασμός παρότι αποτελεί φυσιολογική εξέλιξη της γέννας είναι μια προέκταση της εγκυμοσύνης και εξασφαλίζει στο βρέφος την απαραίτητη ανοσία για να αναπτυχθεί. Την αναγκαία αυτή φυσική διαδικασία επιβίωσης του νηπίου παρακάμπτουν οι εταιρείες τεχνητής βρεφικής τροφής που με εγκληματικό τρόπο υποκαθιστούν το μητρικό γάλα με σκόνη. Τα κέρδη τους σε ετήσια βάση κυμαίνονται στα 9 δις δολάρια εκ των οποίων τα μισά καρπώνεται η Nestle. Η συγκεκριμένη εταιρεία , μαζί με άλλες, προωθούν στα μαιευτήρια δείγματα τεχνητής σκόνης, με την αγαστή συνεργασία (συνεργία;) γιατρών και μαιών, παρότι αυτό δεν επιτρέπεται ούτε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Για παράδειγμα, τρέφουν κρυφά ή φανερά τα νεογνά με τεχνητό τρόπο για να αποκτήσουν συγκεκριμένη διατροφική συνήθεια και να είναι εξαρτημένα από αυτή. Υπολογίζεται ότι 1,5 εκατομμύριο νήπια, κυρίως στο «τρίτο» κόσμο, πεθαίνουν κάθε χρόνο από διάρροια επειδή δεν θηλάζονται, ως αποτέλεσμα της προώθησης των τεχνητών τροφών. Πρόσφατα φαρμακευτικές εταιρείες έκαναν γνωστό ότι παρασκεύασαν εμβόλιο κατά της διάρροιας και ότι η χρήση του θα αποτρέψει πολλούς θανάτους. Δεν είπαν φυσικά ότι η αιτία του συμπτώματος αυτού είναι το αποτέλεσμα της χρήσης βιομηχανοποιημένης τροφής. Λόγω του μεγάλου κόστους του υποκατάστατου μητρικού γάλακτος, που σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνά το μισό οικογενειακό εισόδημα, οι μητέρες αναγκάζονται να το αραιώνουν δυσανάλογα προκαλώντας υποσιτισμό και διάρροια. Επίσης η έλλειψη καθαρού νερού οδηγεί στη μη σωστή απολύμανση των μπουκαλιών δημιουργώντας συχνές μολύνσεις στα νήπια. Γίνεται φανερό ότι οι συγκεκριμένες καταστάσεις είναι αποτέλεσμα επιλογών των εταιρειών που θυσιάζουν τους πάντες για το κέρδος.
Λόγω αυτής της στάσης της Nestle είναι η εταιρεία που έχει δεχθεί το μεγαλύτερο μποϊκοτάρισμα από όλες τις πολυεθνικές, αρχής γενομένης από το 1977 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Όμως, αυτές οι μορφές πίεσης πολλές φορές δημιουργούν σύγχυση στους καταναλωτές και δεν εμβαθύνουν σημαντικά στις αιτίες του φαινομένου εκμετάλλευσης, γι’ αυτό ο στόχος μας οφείλει να είναι ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ.
Η Nestle, ως πολυεθνική εταιρεία είναι μια από τις περισσότερο ωφελημένες από την «παγκοσμιοποίηση» της οικονομικής αγοράς. Καταφέρνει και διεισδύει σε όλες τις τοπικές αγορές δημιουργώντας διατροφικές συνήθειες, που είναι ξένες προς το ντόπιο πληθυσμό. Αλλά στο τομέα που κατέχει ηγεμονική θέση είναι στις βρεφικές και παιδικές τροφές με ολέθριες συνέπειες κυρίως στο «τρίτο κόσμο». Χαρακτηριστικό παράδειγμα της προσπάθειάς της να διεισδύσει σε αγορές αναπτυσσόμενων χωρών, είναι αυτό της Ινδίας όπου παρακάμπτει το τοπικό νομοθετικό πλαίσιο που απαγορεύει τις διαφημίσεις για παιδιά και επιθετικά προαγάγει τα προϊόντα της. Είναι η μόνη εταιρία που προσφέρει σε κάθε φαρμακοποιό 200 ρούπιες το μήνα για επίδειξη παιδικών τροφών καθώς και προσφορά διαφόρων δώρων σε γιατρούς για την προώθηση των προϊόντων της.
Πρόσφατα εξαγόρασε την αμερικάνικη εταιρεία παιδικών τροφών Gerber της Νovartis, η οποία αποδεδειγμένα χρησιμοποιεί γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς και ελέγχει παραπάνω από το 40% της διεθνής αγοράς. Επίσης η Nestle έχει δεσμευθεί να αποφύγει τη χρήση μεταλλαγμένων στοιχείων στην ευρώπη παρότι στις ΗΠΑ τα χρησιμοποιεί. Επιπλέον, μελέτη στη Δανία έδειξε τη παρουσία τοξικών φθαλικών (DBP, DEHP και ΒΒΡ) σε βρεφικές τροφές και σε γάλα για νεογνά. H προσπάθεια απόκρυψης ή συγκάλυψης διαφόρων πρακτικών των εταιρειών γίνεται και μέσω μιας άλλης καταναλωτικής διάστασης, αυτής του «δίκαιου εμπορίου». Όπου εταιρείες, όπως και η Νestle, προσπαθούν να εμφανιστούν με «ανθρώπινο πρόσωπο». Η εκμεταλλευτική σχέση μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου δεν εξατμίζεται ούτε με την εφαρμογή διαφόρων κοινωνικών μέτρων ούτε με το «δίκαιο εμπόριο». Παύει να υφίσταται μόνο όταν τα μέσα παραγωγής ελέγχονται από αυτούς που τα χρησιμοποιούν(κολλεκτίβες κλπ) και μονάχα σε αυτές τις πρωτοβουλίες έχει βάση η αλληλεγγύη μας.
Όπως και άλλες πολυεθνικές έχουν κατηγορηθεί για δολοφονίες εργαζομένων που αγωνίζονται ενάντια στην εκμετάλλευση των αφεντικών τους (π.χ. Coca-Cola, Chiquita, Νike)έτσι και η Nestle έχει εμπλακεί τόσο στην επιβολή δικτατοριών σε διάφορες χώρες όσο και στην παρα-κρατική δράση. Συγκεκριμένα στη Κολομβία, οι μεγάλες εταιρείες έχοντας αρχικά διασπάσει τα σωματεία εργατών, στη συνέχεια απολύουν και τελικά προσλαμβάνονται οι ίδιοι απολυμένοι από τους «εργολάβους» με πολύ χαμηλότερο μισθό απαγορεύοντας τους τη συνδικαλιστική δραστηριότητα.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό…
Το 2002 απολύθηκαν 9 εργαζόμενοι της Νestle για συμμετοχή τους σε διαδήλωση διαμαρτυρίας και λόγω της έντονης δραστηριότητας τους δέχονταν απειλές για τη ζωή τους από παρακρατικές ομάδες και αναγκάζονται να μεταναστεύσουν. Ο Λουσιάνο Ενρικούε Ρομέρο έζησε για ένα διάστημα στην ευρώπη και με την επιστροφή του στη Κολομβία, το Σεπτέμβριο του 2005, βρέθηκε νεκρός με δεμένα χέρια . Είχε βασανιστεί και είχε δεχθεί 40 χτυπήματα με μαχαίρι από παρακρατικές ομάδες. Το 2002 ο Ρομέρο είχε παίξει σημαντικό ρόλο στην αποκάλυψη μεγάλου σκανδάλου της Νestle, η οποία άλλαζε την ημερομηνία λήξης στη σκόνη γάλακτος και τη ξαναδιοχέτευε στην αγορά. Συνολικά τη τελευταία δεκαπενταετία έχουν δολοφονηθεί παραπάνω από 2200 εργάτες, 9 εκ των οποίων εργάζονταν στη Νestle. Το τελευταίο διάστημα στοιχεία αποκαλύπτουν τη σχέση παρακρατικών-εταιρειών με βουλευτές, αναγκάζοντας τους τελευταίους να παραιτηθούν από το αξίωμα τους.
Επίσης στην Ασία, που η συγκεκριμένη πολυεθνική δίνει μεγάλη βαρύτητα λόγω πληθυσμιακών ποσοτήτων (πρόσφατα τέθηκε σε λειτουργία, στο Πακιστάν, το μεγαλύτερο εργοστάσιο επεξεργασίας γάλακτος αξίας 70 εκατ. δολαρίων) παρατηρείται η ίδια σχέση με αποτέλεσμα να δολοφονηθεί το Σεπτέμβρη του 2006 στις Φιλιππίνες ο Diosdado Fortuna, συνδικαλιστής της Nestle.
Μια άλλη παράμετρος εκμετάλλευσης από την πλευρά των πολυεθνικών είναι εκείνη της παιδικής εργασίας. Συγκεκριμένα 300.000 παιδιά εργάζονται σε συνθήκες σκλαβιάς στις φυτείες κακάο της Αφρικής. Το 64% είναι κάτω των 14 ετών ενώ περίπου 6000 χαρακτηρίζονται «απλήρωτοι εργάτες χωρίς οικογενειακούς δεσμούς» ως απόρροια των «εμφύλιων» πολέμων που ξεσπούν για την εκμετάλλευσή του.
Θηλασμός και παιδικές τροφές.
Ο θηλασμός παρότι αποτελεί φυσιολογική εξέλιξη της γέννας είναι μια προέκταση της εγκυμοσύνης και εξασφαλίζει στο βρέφος την απαραίτητη ανοσία για να αναπτυχθεί. Την αναγκαία αυτή φυσική διαδικασία επιβίωσης του νηπίου παρακάμπτουν οι εταιρείες τεχνητής βρεφικής τροφής που με εγκληματικό τρόπο υποκαθιστούν το μητρικό γάλα με σκόνη. Τα κέρδη τους σε ετήσια βάση κυμαίνονται στα 9 δις δολάρια εκ των οποίων τα μισά καρπώνεται η Nestle. Η συγκεκριμένη εταιρεία , μαζί με άλλες, προωθούν στα μαιευτήρια δείγματα τεχνητής σκόνης, με την αγαστή συνεργασία (συνεργία;) γιατρών και μαιών, παρότι αυτό δεν επιτρέπεται ούτε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Για παράδειγμα, τρέφουν κρυφά ή φανερά τα νεογνά με τεχνητό τρόπο για να αποκτήσουν συγκεκριμένη διατροφική συνήθεια και να είναι εξαρτημένα από αυτή. Υπολογίζεται ότι 1,5 εκατομμύριο νήπια, κυρίως στο «τρίτο» κόσμο, πεθαίνουν κάθε χρόνο από διάρροια επειδή δεν θηλάζονται, ως αποτέλεσμα της προώθησης των τεχνητών τροφών. Πρόσφατα φαρμακευτικές εταιρείες έκαναν γνωστό ότι παρασκεύασαν εμβόλιο κατά της διάρροιας και ότι η χρήση του θα αποτρέψει πολλούς θανάτους. Δεν είπαν φυσικά ότι η αιτία του συμπτώματος αυτού είναι το αποτέλεσμα της χρήσης βιομηχανοποιημένης τροφής. Λόγω του μεγάλου κόστους του υποκατάστατου μητρικού γάλακτος, που σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνά το μισό οικογενειακό εισόδημα, οι μητέρες αναγκάζονται να το αραιώνουν δυσανάλογα προκαλώντας υποσιτισμό και διάρροια. Επίσης η έλλειψη καθαρού νερού οδηγεί στη μη σωστή απολύμανση των μπουκαλιών δημιουργώντας συχνές μολύνσεις στα νήπια. Γίνεται φανερό ότι οι συγκεκριμένες καταστάσεις είναι αποτέλεσμα επιλογών των εταιρειών που θυσιάζουν τους πάντες για το κέρδος.
Λόγω αυτής της στάσης της Nestle είναι η εταιρεία που έχει δεχθεί το μεγαλύτερο μποϊκοτάρισμα από όλες τις πολυεθνικές, αρχής γενομένης από το 1977 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Όμως, αυτές οι μορφές πίεσης πολλές φορές δημιουργούν σύγχυση στους καταναλωτές και δεν εμβαθύνουν σημαντικά στις αιτίες του φαινομένου εκμετάλλευσης, γι’ αυτό ο στόχος μας οφείλει να είναι ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ.
Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ ΟΥΤΕ ΚΑΘΑΡΙΖΕΤΑΙ ΟΥΤΕ ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΕΤΑΙ ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ
Και ξαφνικά όλοι ακούμε για το RDF (refuse derived fuel), το τυποποιημένο στέρεο καύσιμο προερχόμενο από απορρίμματα που παράγονται στο Εργοστάσιο Μηχανικής Ανακύκλωσης & Κομποστοποίησης (ΕΜΑΚ) των Άνω Λιοσίων. Παρότι από τη δεκαετία του ‘90 υπήρξαν σημαντικές αντιρρήσεις από αρμόδιους φορείς για την δημιουργία ΕΜΑΚ, το κράτος προχώρησε στην ίδρυση τους. Τα κύρια επιχειρήματα ενάντια στη δημιουργία των ΕΜΑΚ είναι το υψηλό κόστος επένδυσης και λειτουργίας και η πολύ μικρή καθαραρότητα των παραγόμενων ανακυκλώσιμων υλικών συγκρινόμενη με την Διαλογή στην Πηγή. Τα πλαστικά και άλλα υλικά δεν διαχωρίζονται όπως είναι αναμειγμένα με τα υπόλοιπα σκουπίδια και το παραγόμενο κομπόστ αποτελεί τη χειρότερη δυνατή ποιότητα που μπορεί να παραχθεί από μονάδες κομποστοποίησης, αφού μπορεί να περιέχει ξένες ύλες ή και επικίνδυνες ουσίες π.χ. βαρέα μέταλλα, καρκινογόνες ενώσεις κ.α. Επιπλέον παράγεται σημαντική ποσότητα υπολειμμάτων (περίπου το 25-40% των εισερχομένων), και ασφαλώς RDF (πλαστικό, χαρτί και άλλα καύσιμα υλικά), που κατά τον αρχικό σχεδιασμό οι κρατούντες δεν είχαν προβλέψει πως θα το διαχειριστούν. Κατά τα λοιπά το ΠΕΧΩΔΕ σχεδίαζε τον τρόπο διαχείρισης απορριμμάτων του λεκανοπεδίου! Γιατί όμως επιλέχθηκε η ακριβότερη λύση και από ότι φαίνεται αναποτελεσματική για την ορθολογική χρήση των αστικών αποβλήτων; Γιατί απλούστατα ότι είναι ακριβό για εμάς είναι επικερδές γι’ άλλους (τεχνικές εταιρείες, βιομηχανίες εξοπλισμού κλπ).
Κάτω από αυτές τις αποφάσεις και μεθοδεύσεις φθάσαμε στο σημείο να παράγονται μόνο το 2007 100.000 τόνοι RDF ενώ η ίδια ποσότητα είχε παραχθεί κατά την προηγούμενη διετία. Το RDF καίγεται είτε σε ειδικές μονάδες (ρευστοποιημένης κλίνης), είτε σε σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής, είτε τέλος σε τσιμεντοβιομηχανίες συνήθως με μορφή μπρικέτας. Η τελευταία χρήση είναι εκείνη που ενδιαφέρει την ΑΓΕΤ ως εναλλακτικό καύσιμο για την παραγωγή της. Η καύση του RDF συνοδεύεται από τα ίδια προβλήματα που κατατρέχουν την καύση του συνόλου των απορριμμάτων. Ακόμη κι αν υπήρχε τεχνικά η δυνατότητα της πλήρους ή τέλειας καύσης, θα παρέμενε το πρόβλημα των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα (CO2), το οποίο αποτελεί το κυριότερο αέριο του θερμοκηπίου και το οποίο ευθύνεται για την αποσταθεροποίηση της ατμόσφαιρας του πλανήτη. Με την χρήση της καλύτερης δυνατής τεχνολογίας, οι αποτεφρωτήρες εξακολουθούν να εκπέμπουν τοξικά βαρέα μέταλλα, άκαυστα απόβλητα και προϊόντα ατελούς καύσης. Το 40-80% των συνολικών εκλύσεων διοξινών σε πολλές βιομηχανικές χώρες προέρχεται από εργοστάσια καύσης αποβλήτων(Πηγή: Allsopp M, Costner P, Johnston P, (2001). Incineration and human health. State of knowledge of the impacts of waste incinerators on human health. Greenpeace Research Laboratories. University of Exeter, UK.)
Σύμφωνα με αναφορά της Ε.Ε. ιδιαίτερη ανησυχία προκαλούν οι αυξημένες εκπομπές υδραργύρου από βιομηχανικές μονάδες που καίνε RDF, καθώς και η παρουσία τοξικών βαρέων μετάλλων στα τελικά προϊόντα που αυτές παράγουν όπως το τσιμέντο (Πηγή: European Commission (2003). Refuse Derived Fuel: Current Practice and Perspectives – Final Report. July 2003, σελ. 82).
Είναι γνωστό, με βάση διεθνώς αποδεκτούς δείκτες εκπομπών, ότι μια τσιμεντοβιομηχανία εκπέμπει αέριους ρύπους, μεταξύ των οποίων υδράργυρο και διοξίνες(η Σύμβαση της Στοκχόλμης για τους τοξικούς ρύπους POPs αναφέρει ξεκάθαρα την επικινδυνότητα των ρύπων που προκαλούνται από καύση αποβλήτων και μέσω των βιομηχανικών καυστήρων). Οι ασθένειες και οι συνέπειες που προκαλούνται από τις παραπάνω ουσίες είναι καταγεγραμμένες διεθνώς, οι σημαντικότερες είναι: εμφάνιση καρκίνου, διαβήτη, καρδιαγγειακών νόσων κλπ. Ο υδράργυρος είναι επίσης εμμένουσα και σταθερή τοξίνη που βιοσυσσωρεύεται και συνεπώς δεν αποβάλλεται ποτέ από τον οργανισμό. Στις πιο ευπαθείς ομάδες πληθυσμού συγκαταλέγονται τα αναπτυσσόμενα έμβρυα και τα μικρά παιδιά, η ανάπτυξη των οποίων επηρεάζεται σημαντικά από την έκθεση σε υδράργυρο. Ο υδράργυρος μεταφέρεται από τις κυοφορούσες μητέρες στα έμβρυα μέσω του πλακούντα, όπως επίσης και μέσω του μητρικού γάλακτος στα νήπια. Στις ΗΠΑ, εκτιμάται ότι ένα στα δέκα παιδιά γεννιούνται κάθε χρόνο με αυξημένες νευρολογικές διαταραχές, εξ αιτίας της έκθεσης σε υδράργυρο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Αλλά μήπως η επικινδυνότητα της καύσης του RDF συμβαδίζει με την επικινδυνότητα εκείνων που μας εξουσιάζουν; Σίγουρα η πολιτική και οικονομική ελίτ εμφανίζεται και στον τομέα των αστικών αποβλήτων να έχει έναν ρόλο απόλυτα οικονομίστικα διαχειριστικό που η λογική του λιγότερου κακού κατέχει πρωτεύοντα ρόλο. Εμφανίζουν την καύση του RDF στις τσιμεντοβιομηχανίες ως την πλέον ενδεδειγμένη λύση όχι γιατί δεν ρυπαίνει αλλά επειδή τα σταθμισμένα συνολικά οφέλη(βλέπε οικονομικά) είναι περισσότερα σε σύγκριση με άλλες περιπτώσεις. Γι’ αυτό και το στοίχημα είναι σημαντικό όχι μόνο για τη περιοχή μας αλλά για οπουδήποτε υπάρχει τσιμεντοβιομηχανία. Και ας καταλάβουν επιτέλους όλες οι βιομηχανικές μονάδες του νομού ότι η εποχή της επαπειλούμενης ανεργίας τελείωσε γιατί τα διακυβεύματα είναι πολύ περισσότερα από μια θέση εργασίας. Είναι η ίδια μας η ζωή!
ΚΑΜΙΑ ΚΑΥΣΗ RDF ΟΥΤΕ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΟΥΤΕ ΤΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ
Κάτω από αυτές τις αποφάσεις και μεθοδεύσεις φθάσαμε στο σημείο να παράγονται μόνο το 2007 100.000 τόνοι RDF ενώ η ίδια ποσότητα είχε παραχθεί κατά την προηγούμενη διετία. Το RDF καίγεται είτε σε ειδικές μονάδες (ρευστοποιημένης κλίνης), είτε σε σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής, είτε τέλος σε τσιμεντοβιομηχανίες συνήθως με μορφή μπρικέτας. Η τελευταία χρήση είναι εκείνη που ενδιαφέρει την ΑΓΕΤ ως εναλλακτικό καύσιμο για την παραγωγή της. Η καύση του RDF συνοδεύεται από τα ίδια προβλήματα που κατατρέχουν την καύση του συνόλου των απορριμμάτων. Ακόμη κι αν υπήρχε τεχνικά η δυνατότητα της πλήρους ή τέλειας καύσης, θα παρέμενε το πρόβλημα των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα (CO2), το οποίο αποτελεί το κυριότερο αέριο του θερμοκηπίου και το οποίο ευθύνεται για την αποσταθεροποίηση της ατμόσφαιρας του πλανήτη. Με την χρήση της καλύτερης δυνατής τεχνολογίας, οι αποτεφρωτήρες εξακολουθούν να εκπέμπουν τοξικά βαρέα μέταλλα, άκαυστα απόβλητα και προϊόντα ατελούς καύσης. Το 40-80% των συνολικών εκλύσεων διοξινών σε πολλές βιομηχανικές χώρες προέρχεται από εργοστάσια καύσης αποβλήτων(Πηγή: Allsopp M, Costner P, Johnston P, (2001). Incineration and human health. State of knowledge of the impacts of waste incinerators on human health. Greenpeace Research Laboratories. University of Exeter, UK.)
Σύμφωνα με αναφορά της Ε.Ε. ιδιαίτερη ανησυχία προκαλούν οι αυξημένες εκπομπές υδραργύρου από βιομηχανικές μονάδες που καίνε RDF, καθώς και η παρουσία τοξικών βαρέων μετάλλων στα τελικά προϊόντα που αυτές παράγουν όπως το τσιμέντο (Πηγή: European Commission (2003). Refuse Derived Fuel: Current Practice and Perspectives – Final Report. July 2003, σελ. 82).
Είναι γνωστό, με βάση διεθνώς αποδεκτούς δείκτες εκπομπών, ότι μια τσιμεντοβιομηχανία εκπέμπει αέριους ρύπους, μεταξύ των οποίων υδράργυρο και διοξίνες(η Σύμβαση της Στοκχόλμης για τους τοξικούς ρύπους POPs αναφέρει ξεκάθαρα την επικινδυνότητα των ρύπων που προκαλούνται από καύση αποβλήτων και μέσω των βιομηχανικών καυστήρων). Οι ασθένειες και οι συνέπειες που προκαλούνται από τις παραπάνω ουσίες είναι καταγεγραμμένες διεθνώς, οι σημαντικότερες είναι: εμφάνιση καρκίνου, διαβήτη, καρδιαγγειακών νόσων κλπ. Ο υδράργυρος είναι επίσης εμμένουσα και σταθερή τοξίνη που βιοσυσσωρεύεται και συνεπώς δεν αποβάλλεται ποτέ από τον οργανισμό. Στις πιο ευπαθείς ομάδες πληθυσμού συγκαταλέγονται τα αναπτυσσόμενα έμβρυα και τα μικρά παιδιά, η ανάπτυξη των οποίων επηρεάζεται σημαντικά από την έκθεση σε υδράργυρο. Ο υδράργυρος μεταφέρεται από τις κυοφορούσες μητέρες στα έμβρυα μέσω του πλακούντα, όπως επίσης και μέσω του μητρικού γάλακτος στα νήπια. Στις ΗΠΑ, εκτιμάται ότι ένα στα δέκα παιδιά γεννιούνται κάθε χρόνο με αυξημένες νευρολογικές διαταραχές, εξ αιτίας της έκθεσης σε υδράργυρο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Αλλά μήπως η επικινδυνότητα της καύσης του RDF συμβαδίζει με την επικινδυνότητα εκείνων που μας εξουσιάζουν; Σίγουρα η πολιτική και οικονομική ελίτ εμφανίζεται και στον τομέα των αστικών αποβλήτων να έχει έναν ρόλο απόλυτα οικονομίστικα διαχειριστικό που η λογική του λιγότερου κακού κατέχει πρωτεύοντα ρόλο. Εμφανίζουν την καύση του RDF στις τσιμεντοβιομηχανίες ως την πλέον ενδεδειγμένη λύση όχι γιατί δεν ρυπαίνει αλλά επειδή τα σταθμισμένα συνολικά οφέλη(βλέπε οικονομικά) είναι περισσότερα σε σύγκριση με άλλες περιπτώσεις. Γι’ αυτό και το στοίχημα είναι σημαντικό όχι μόνο για τη περιοχή μας αλλά για οπουδήποτε υπάρχει τσιμεντοβιομηχανία. Και ας καταλάβουν επιτέλους όλες οι βιομηχανικές μονάδες του νομού ότι η εποχή της επαπειλούμενης ανεργίας τελείωσε γιατί τα διακυβεύματα είναι πολύ περισσότερα από μια θέση εργασίας. Είναι η ίδια μας η ζωή!
ΚΑΜΙΑ ΚΑΥΣΗ RDF ΟΥΤΕ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΟΥΤΕ ΤΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ
Δευτέρα 3 Μαρτίου 2008
Λίγη Ακόμη Ρύπανση Κουφάλες Οικολόγοι
Λίγη Ακόμη Ρύπανση Κουφάλες Οικολόγοι
Η ΛΑΡΚΟ μια από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες του ελλαδικού χώρου δραστηριοποιείται στην εξόρυξη σιδηρονικελίου και οι βασικές της εγκαταστάσεις βρίσκονται στην Λάρυμνα Φθιώτιδας όπου γίνεται η επεξεργασία του μεταλλεύματος ενώ οι εξορύξεις πραγματοποιούνται σε Κεντρική Εύβοια, Βοιωτία και Καστοριά. Το σιδηρονικέλιο αποτελεί το βασικό στοιχείο για την παραγωγή ανοξείδωτων σκευών και η ΛΑΡΚΟ αποτελεί βασική προμηθεύτρια πολυεθνικών κολοσσών. Από την ετήσια (2006) οικονομική αναφορά της εταιρείας παρατηρείται ότι κατέχει το 40% μερίδιο παραγωγής πανευρωπαϊκά, κατατάσσοντας την στις πέντε μεγαλύτερες παγκοσμίως. Οι εξαγωγές της αποτελούν το 2,1% των συνολικών εγχώριων εξαγωγών και είναι η μεγαλύτερη μεταλλουργική εταιρεία από άποψη εγκαταστάσεων (πλην Ρωσίας) στην Ευρώπη. Επίσης η μετοχική της σύνθεση κατανέμεται ως εξής: Εθνική Τράπεζα 36%, ΔΕΗ 28% και Υπουργείο Οικονομικών 36%, συνεπώς μιλάμε για μια ουσιαστικά κρατική εταιρεία. Με την παράθεση των οικονομικών και παραγωγικών στοιχείων γίνεται αντιληπτό ότι η ΛΑΡΚΟ αποτελεί έναν από τους βασικότερους βραχίονες του κρατικού οικονομικού σχεδιασμού. Αυτή της η δυναμική ισοδυναμεί με το να συμπεριφέρεται ως «κράτος εν κράτει» στις περιοχές που έχει τα μεταλλεία της.
Σήμερα, η ΛΑΡΚΟ διαπράττει δυο μορφών ρυπάνσεις, η μία πραγματοποιείται στις περιοχές εξόρυξης και η δεύτερη στη θαλάσσια περιοχή του βόρειου ευβοικού όπου η εταιρεία εναποθέτει τη λεγόμενη «σκουριά». Οι καταστροφές από την εξόρυξη είναι: κόψιμο χιλιάδων δέντρων, αποψίλωση δασών, τεράστιες ποσότητες μπαζών καλύπτοντας ολόκληρες πλαγιές, καταστροφή υδροφόρου ορίζοντα, διάνοιξη δρόμων για τα βαρέα οχήματα. Αλλά όπως είπαμε αυτή είναι μόνο η μια πλευρά του κακού, η άλλη είναι στη ρύπανση του βόρειου ευβοϊκού από τη σκουριά (σκωρία) που είναι υπόλειμμα της επεξεργασίας του μεταλλεύματος. Σύμφωνα με το ΠΕΧΩΔΕ η σκουριά περιλαμβάνει βαρέα μέταλλα όπως νικέλιο, χρώμιο, κάδμιο και υδράργυρο. Υπολογίζεται ότι από τα 2 εκατ. τόνους σκουριάς/έτος που παράγεται το 1 εκατ. τουλάχιστον ρίχνεται στο βόρειο ευβοϊκό, ενώ το υπόλοιπο πωλείται σε τσιμεντοβιομηχανίες ή ως υλικό αμμοβολής. Η ρίψη γίνεται μέσω δυο φορτηγίδων-πλοίων που αποπλέουν από τη Λάρυμνα, με καθ’ όλα νόμιμο τρόπο αφού το κράτος χορηγεί διαρκώς άδειες. Είναι χαρακτηριστικό ότι από το 1998 η εκάστοτε κυβέρνηση υπόσχεται ότι η ρίψη αποβλήτων θα τερματιστεί το 2000,2001,2004, 2007… Όπως έχει καταγραφεί και σε σχετικές επιστημονικές μελέτες, η απόρριψη της σκουριάς έχει προκαλέσει σημαντικά προβλήματα στο θαλάσσιο περιβάλλον και στους οργανισμούς που ζουν στην περιοχή . Από διάφορες μετρήσεις και αναλύσεις που έχουν γίνει στα αλιεύματα της περιοχής προκύπτει ότι η περιεκτικότητά τους σε τοξικά βαρέα μέταλλα είναι τόσο υψηλή, που η μακρόχρονη κατανάλωσή τους ενέχει κινδύνους για τη δημόσια υγεία.
Τελευταία η ΛΑΡΚΟ ζητά από το Δημόσιο να τις παραχωρηθούν για εκμετάλλευση 4000 στρέμματα στην Κεντρική Εύβοια εκ των οποίων τα 1800 στρέμματα αποτελούν σπάνιο είδος δάσους κεφαλληνιακής ελάτης. Καθώς και 10.000 στρέμματα στην περιοχή της Κύμης για ερευνητικές γεωτρήσεις. Παρότι και στις δυο περιπτώσεις αρκετοί σύλλογοι, κάτοικοι κ.ά. αντέδρασαν στις επεκτατικές βλέψεις της εταιρείας, οι τοπικοί άρχοντες παρουσίασαν προβληματική και ύποπτη στάση. Δείχνοντας για ακόμη μια φορά ότι δεν επιτρέπεται να έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε κανένα άρχοντα αλλά αντίθετα επιβάλλεται η δική μας παρέμβαση με άμεσο και αυτοοργανωμένο τρόπο, απέναντι στην κρατική και οικονομική εξουσία.
Αλλά δυστυχώς αρωγοί στα καταστρεπτικά σχέδια της ΛΑΡΚΟ εμφανίζονται οι συνδικαλιστές της, που σε ανακοίνωση της αναφέρουν: «Σ' ότι μας αφορά είμαστε ανοιχτοί στον όποιο διάλογο που θα έχει την προϋπόθεση της συνύπαρξης με σκληρούς όρους, όμως ξεκαθαρίζουμε σ' όλους τους "άλλους" ότι χαρακτηρίζονται εχθροί μας με ότι αυτό συνεπάγεται, είμαστε αποφασισμένοι και να συγκρουστούμε και να χτυπήσουμε αλύπητα όποιον επιχειρήσει να παίξει με το μεροκάματό μας.Δεν προειδοποιούμε, απειλούμε και βάλτε το καλά στο μυαλό μας. Αρκετά παίξατε. Τα πράγματα έχουν δυσκολέψει. Δεν θα επιτρέψουμε να χαθεί καμιά θέση εργασίας.Γιατί καλώς ή κακώς ανεπτυγμένη οικολογική συνείδηση έχουν οι "χορτάτοι". Οι πεινασμένοι καίνε δάση για να πουλήσουν ξύλα, ρίχνουν δυναμίτη στη θάλασσα για να φάνε ψάρια, καίνε λάδια καμένα για να ζεσταθούν.Σίγουρα πιστεύουμε ότι όσοι σκέπτονται υγιώς δεν θα ήθελαν τέτοιες καταστάσεις. Κάτι που για μας έχει αξία. Ανταλλάσσουμε κύριοι το μεροκάματό μας στη ΛΑΡΚΟ με μια θέση στο δημόσιο.»
Θεωρούμε ότι τέτοιες αναλύσεις φανερώνουν συγκεκριμένες αξίες αυτής της κοινωνίας, όπως ωχαδερφισμό και ατομισμό που δυστυχώς είναι διάχυτες παντού. Οι διαμορφωτές και χειραγωγοί των συγκεκριμένων αξιών-μμε και θεσμοί- στοχεύουν εκτός των άλλων και στο να κατασκευάζουν αντιπάλους και εχθρούς εντός των τειχών. Όταν οι συνδικαλιστές της ΛΑΡΚΟ δεν βλέπουν τον εχθρό τους στο κράτος-αφεντικό που τους εξασφαλίζει απάνθρωπες συνθήκες εργασίας μέσα στα φουρνέλα, φορτηγίδες που μπάζουν νερά και διευθυντικά στελέχη αλεξιπτωτιστές της εκάστοτε εξουσίας που αμείβονται με μερικές χιλιάδες ευρώ κάθε μήνα τότε η ελίτ δεν έχει να φοβάται τίποτα. Αλλά εμείς τα πάντα…και γι’ αυτό τις απειλές, κύριοι συνδικαλιστές, κρατείστε τες για τα αφεντικά σας, όταν θα πάψουν να σας χρειάζονται ως διεκπεραιωτές των δύσκολων αποστολών …
Η ΛΑΡΚΟ μια από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες του ελλαδικού χώρου δραστηριοποιείται στην εξόρυξη σιδηρονικελίου και οι βασικές της εγκαταστάσεις βρίσκονται στην Λάρυμνα Φθιώτιδας όπου γίνεται η επεξεργασία του μεταλλεύματος ενώ οι εξορύξεις πραγματοποιούνται σε Κεντρική Εύβοια, Βοιωτία και Καστοριά. Το σιδηρονικέλιο αποτελεί το βασικό στοιχείο για την παραγωγή ανοξείδωτων σκευών και η ΛΑΡΚΟ αποτελεί βασική προμηθεύτρια πολυεθνικών κολοσσών. Από την ετήσια (2006) οικονομική αναφορά της εταιρείας παρατηρείται ότι κατέχει το 40% μερίδιο παραγωγής πανευρωπαϊκά, κατατάσσοντας την στις πέντε μεγαλύτερες παγκοσμίως. Οι εξαγωγές της αποτελούν το 2,1% των συνολικών εγχώριων εξαγωγών και είναι η μεγαλύτερη μεταλλουργική εταιρεία από άποψη εγκαταστάσεων (πλην Ρωσίας) στην Ευρώπη. Επίσης η μετοχική της σύνθεση κατανέμεται ως εξής: Εθνική Τράπεζα 36%, ΔΕΗ 28% και Υπουργείο Οικονομικών 36%, συνεπώς μιλάμε για μια ουσιαστικά κρατική εταιρεία. Με την παράθεση των οικονομικών και παραγωγικών στοιχείων γίνεται αντιληπτό ότι η ΛΑΡΚΟ αποτελεί έναν από τους βασικότερους βραχίονες του κρατικού οικονομικού σχεδιασμού. Αυτή της η δυναμική ισοδυναμεί με το να συμπεριφέρεται ως «κράτος εν κράτει» στις περιοχές που έχει τα μεταλλεία της.
Σήμερα, η ΛΑΡΚΟ διαπράττει δυο μορφών ρυπάνσεις, η μία πραγματοποιείται στις περιοχές εξόρυξης και η δεύτερη στη θαλάσσια περιοχή του βόρειου ευβοικού όπου η εταιρεία εναποθέτει τη λεγόμενη «σκουριά». Οι καταστροφές από την εξόρυξη είναι: κόψιμο χιλιάδων δέντρων, αποψίλωση δασών, τεράστιες ποσότητες μπαζών καλύπτοντας ολόκληρες πλαγιές, καταστροφή υδροφόρου ορίζοντα, διάνοιξη δρόμων για τα βαρέα οχήματα. Αλλά όπως είπαμε αυτή είναι μόνο η μια πλευρά του κακού, η άλλη είναι στη ρύπανση του βόρειου ευβοϊκού από τη σκουριά (σκωρία) που είναι υπόλειμμα της επεξεργασίας του μεταλλεύματος. Σύμφωνα με το ΠΕΧΩΔΕ η σκουριά περιλαμβάνει βαρέα μέταλλα όπως νικέλιο, χρώμιο, κάδμιο και υδράργυρο. Υπολογίζεται ότι από τα 2 εκατ. τόνους σκουριάς/έτος που παράγεται το 1 εκατ. τουλάχιστον ρίχνεται στο βόρειο ευβοϊκό, ενώ το υπόλοιπο πωλείται σε τσιμεντοβιομηχανίες ή ως υλικό αμμοβολής. Η ρίψη γίνεται μέσω δυο φορτηγίδων-πλοίων που αποπλέουν από τη Λάρυμνα, με καθ’ όλα νόμιμο τρόπο αφού το κράτος χορηγεί διαρκώς άδειες. Είναι χαρακτηριστικό ότι από το 1998 η εκάστοτε κυβέρνηση υπόσχεται ότι η ρίψη αποβλήτων θα τερματιστεί το 2000,2001,2004, 2007… Όπως έχει καταγραφεί και σε σχετικές επιστημονικές μελέτες, η απόρριψη της σκουριάς έχει προκαλέσει σημαντικά προβλήματα στο θαλάσσιο περιβάλλον και στους οργανισμούς που ζουν στην περιοχή . Από διάφορες μετρήσεις και αναλύσεις που έχουν γίνει στα αλιεύματα της περιοχής προκύπτει ότι η περιεκτικότητά τους σε τοξικά βαρέα μέταλλα είναι τόσο υψηλή, που η μακρόχρονη κατανάλωσή τους ενέχει κινδύνους για τη δημόσια υγεία.
Τελευταία η ΛΑΡΚΟ ζητά από το Δημόσιο να τις παραχωρηθούν για εκμετάλλευση 4000 στρέμματα στην Κεντρική Εύβοια εκ των οποίων τα 1800 στρέμματα αποτελούν σπάνιο είδος δάσους κεφαλληνιακής ελάτης. Καθώς και 10.000 στρέμματα στην περιοχή της Κύμης για ερευνητικές γεωτρήσεις. Παρότι και στις δυο περιπτώσεις αρκετοί σύλλογοι, κάτοικοι κ.ά. αντέδρασαν στις επεκτατικές βλέψεις της εταιρείας, οι τοπικοί άρχοντες παρουσίασαν προβληματική και ύποπτη στάση. Δείχνοντας για ακόμη μια φορά ότι δεν επιτρέπεται να έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε κανένα άρχοντα αλλά αντίθετα επιβάλλεται η δική μας παρέμβαση με άμεσο και αυτοοργανωμένο τρόπο, απέναντι στην κρατική και οικονομική εξουσία.
Αλλά δυστυχώς αρωγοί στα καταστρεπτικά σχέδια της ΛΑΡΚΟ εμφανίζονται οι συνδικαλιστές της, που σε ανακοίνωση της αναφέρουν: «Σ' ότι μας αφορά είμαστε ανοιχτοί στον όποιο διάλογο που θα έχει την προϋπόθεση της συνύπαρξης με σκληρούς όρους, όμως ξεκαθαρίζουμε σ' όλους τους "άλλους" ότι χαρακτηρίζονται εχθροί μας με ότι αυτό συνεπάγεται, είμαστε αποφασισμένοι και να συγκρουστούμε και να χτυπήσουμε αλύπητα όποιον επιχειρήσει να παίξει με το μεροκάματό μας.Δεν προειδοποιούμε, απειλούμε και βάλτε το καλά στο μυαλό μας. Αρκετά παίξατε. Τα πράγματα έχουν δυσκολέψει. Δεν θα επιτρέψουμε να χαθεί καμιά θέση εργασίας.Γιατί καλώς ή κακώς ανεπτυγμένη οικολογική συνείδηση έχουν οι "χορτάτοι". Οι πεινασμένοι καίνε δάση για να πουλήσουν ξύλα, ρίχνουν δυναμίτη στη θάλασσα για να φάνε ψάρια, καίνε λάδια καμένα για να ζεσταθούν.Σίγουρα πιστεύουμε ότι όσοι σκέπτονται υγιώς δεν θα ήθελαν τέτοιες καταστάσεις. Κάτι που για μας έχει αξία. Ανταλλάσσουμε κύριοι το μεροκάματό μας στη ΛΑΡΚΟ με μια θέση στο δημόσιο.»
Θεωρούμε ότι τέτοιες αναλύσεις φανερώνουν συγκεκριμένες αξίες αυτής της κοινωνίας, όπως ωχαδερφισμό και ατομισμό που δυστυχώς είναι διάχυτες παντού. Οι διαμορφωτές και χειραγωγοί των συγκεκριμένων αξιών-μμε και θεσμοί- στοχεύουν εκτός των άλλων και στο να κατασκευάζουν αντιπάλους και εχθρούς εντός των τειχών. Όταν οι συνδικαλιστές της ΛΑΡΚΟ δεν βλέπουν τον εχθρό τους στο κράτος-αφεντικό που τους εξασφαλίζει απάνθρωπες συνθήκες εργασίας μέσα στα φουρνέλα, φορτηγίδες που μπάζουν νερά και διευθυντικά στελέχη αλεξιπτωτιστές της εκάστοτε εξουσίας που αμείβονται με μερικές χιλιάδες ευρώ κάθε μήνα τότε η ελίτ δεν έχει να φοβάται τίποτα. Αλλά εμείς τα πάντα…και γι’ αυτό τις απειλές, κύριοι συνδικαλιστές, κρατείστε τες για τα αφεντικά σας, όταν θα πάψουν να σας χρειάζονται ως διεκπεραιωτές των δύσκολων αποστολών …
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
