Και ξαφνικά όλοι ακούμε για το RDF (refuse derived fuel), το τυποποιημένο στέρεο καύσιμο προερχόμενο από απορρίμματα που παράγονται στο Εργοστάσιο Μηχανικής Ανακύκλωσης & Κομποστοποίησης (ΕΜΑΚ) των Άνω Λιοσίων. Παρότι από τη δεκαετία του ‘90 υπήρξαν σημαντικές αντιρρήσεις από αρμόδιους φορείς για την δημιουργία ΕΜΑΚ, το κράτος προχώρησε στην ίδρυση τους. Τα κύρια επιχειρήματα ενάντια στη δημιουργία των ΕΜΑΚ είναι το υψηλό κόστος επένδυσης και λειτουργίας και η πολύ μικρή καθαραρότητα των παραγόμενων ανακυκλώσιμων υλικών συγκρινόμενη με την Διαλογή στην Πηγή. Τα πλαστικά και άλλα υλικά δεν διαχωρίζονται όπως είναι αναμειγμένα με τα υπόλοιπα σκουπίδια και το παραγόμενο κομπόστ αποτελεί τη χειρότερη δυνατή ποιότητα που μπορεί να παραχθεί από μονάδες κομποστοποίησης, αφού μπορεί να περιέχει ξένες ύλες ή και επικίνδυνες ουσίες π.χ. βαρέα μέταλλα, καρκινογόνες ενώσεις κ.α. Επιπλέον παράγεται σημαντική ποσότητα υπολειμμάτων (περίπου το 25-40% των εισερχομένων), και ασφαλώς RDF (πλαστικό, χαρτί και άλλα καύσιμα υλικά), που κατά τον αρχικό σχεδιασμό οι κρατούντες δεν είχαν προβλέψει πως θα το διαχειριστούν. Κατά τα λοιπά το ΠΕΧΩΔΕ σχεδίαζε τον τρόπο διαχείρισης απορριμμάτων του λεκανοπεδίου! Γιατί όμως επιλέχθηκε η ακριβότερη λύση και από ότι φαίνεται αναποτελεσματική για την ορθολογική χρήση των αστικών αποβλήτων; Γιατί απλούστατα ότι είναι ακριβό για εμάς είναι επικερδές γι’ άλλους (τεχνικές εταιρείες, βιομηχανίες εξοπλισμού κλπ).
Κάτω από αυτές τις αποφάσεις και μεθοδεύσεις φθάσαμε στο σημείο να παράγονται μόνο το 2007 100.000 τόνοι RDF ενώ η ίδια ποσότητα είχε παραχθεί κατά την προηγούμενη διετία. Το RDF καίγεται είτε σε ειδικές μονάδες (ρευστοποιημένης κλίνης), είτε σε σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής, είτε τέλος σε τσιμεντοβιομηχανίες συνήθως με μορφή μπρικέτας. Η τελευταία χρήση είναι εκείνη που ενδιαφέρει την ΑΓΕΤ ως εναλλακτικό καύσιμο για την παραγωγή της. Η καύση του RDF συνοδεύεται από τα ίδια προβλήματα που κατατρέχουν την καύση του συνόλου των απορριμμάτων. Ακόμη κι αν υπήρχε τεχνικά η δυνατότητα της πλήρους ή τέλειας καύσης, θα παρέμενε το πρόβλημα των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα (CO2), το οποίο αποτελεί το κυριότερο αέριο του θερμοκηπίου και το οποίο ευθύνεται για την αποσταθεροποίηση της ατμόσφαιρας του πλανήτη. Με την χρήση της καλύτερης δυνατής τεχνολογίας, οι αποτεφρωτήρες εξακολουθούν να εκπέμπουν τοξικά βαρέα μέταλλα, άκαυστα απόβλητα και προϊόντα ατελούς καύσης. Το 40-80% των συνολικών εκλύσεων διοξινών σε πολλές βιομηχανικές χώρες προέρχεται από εργοστάσια καύσης αποβλήτων(Πηγή: Allsopp M, Costner P, Johnston P, (2001). Incineration and human health. State of knowledge of the impacts of waste incinerators on human health. Greenpeace Research Laboratories. University of Exeter, UK.)
Σύμφωνα με αναφορά της Ε.Ε. ιδιαίτερη ανησυχία προκαλούν οι αυξημένες εκπομπές υδραργύρου από βιομηχανικές μονάδες που καίνε RDF, καθώς και η παρουσία τοξικών βαρέων μετάλλων στα τελικά προϊόντα που αυτές παράγουν όπως το τσιμέντο (Πηγή: European Commission (2003). Refuse Derived Fuel: Current Practice and Perspectives – Final Report. July 2003, σελ. 82).
Είναι γνωστό, με βάση διεθνώς αποδεκτούς δείκτες εκπομπών, ότι μια τσιμεντοβιομηχανία εκπέμπει αέριους ρύπους, μεταξύ των οποίων υδράργυρο και διοξίνες(η Σύμβαση της Στοκχόλμης για τους τοξικούς ρύπους POPs αναφέρει ξεκάθαρα την επικινδυνότητα των ρύπων που προκαλούνται από καύση αποβλήτων και μέσω των βιομηχανικών καυστήρων). Οι ασθένειες και οι συνέπειες που προκαλούνται από τις παραπάνω ουσίες είναι καταγεγραμμένες διεθνώς, οι σημαντικότερες είναι: εμφάνιση καρκίνου, διαβήτη, καρδιαγγειακών νόσων κλπ. Ο υδράργυρος είναι επίσης εμμένουσα και σταθερή τοξίνη που βιοσυσσωρεύεται και συνεπώς δεν αποβάλλεται ποτέ από τον οργανισμό. Στις πιο ευπαθείς ομάδες πληθυσμού συγκαταλέγονται τα αναπτυσσόμενα έμβρυα και τα μικρά παιδιά, η ανάπτυξη των οποίων επηρεάζεται σημαντικά από την έκθεση σε υδράργυρο. Ο υδράργυρος μεταφέρεται από τις κυοφορούσες μητέρες στα έμβρυα μέσω του πλακούντα, όπως επίσης και μέσω του μητρικού γάλακτος στα νήπια. Στις ΗΠΑ, εκτιμάται ότι ένα στα δέκα παιδιά γεννιούνται κάθε χρόνο με αυξημένες νευρολογικές διαταραχές, εξ αιτίας της έκθεσης σε υδράργυρο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Αλλά μήπως η επικινδυνότητα της καύσης του RDF συμβαδίζει με την επικινδυνότητα εκείνων που μας εξουσιάζουν; Σίγουρα η πολιτική και οικονομική ελίτ εμφανίζεται και στον τομέα των αστικών αποβλήτων να έχει έναν ρόλο απόλυτα οικονομίστικα διαχειριστικό που η λογική του λιγότερου κακού κατέχει πρωτεύοντα ρόλο. Εμφανίζουν την καύση του RDF στις τσιμεντοβιομηχανίες ως την πλέον ενδεδειγμένη λύση όχι γιατί δεν ρυπαίνει αλλά επειδή τα σταθμισμένα συνολικά οφέλη(βλέπε οικονομικά) είναι περισσότερα σε σύγκριση με άλλες περιπτώσεις. Γι’ αυτό και το στοίχημα είναι σημαντικό όχι μόνο για τη περιοχή μας αλλά για οπουδήποτε υπάρχει τσιμεντοβιομηχανία. Και ας καταλάβουν επιτέλους όλες οι βιομηχανικές μονάδες του νομού ότι η εποχή της επαπειλούμενης ανεργίας τελείωσε γιατί τα διακυβεύματα είναι πολύ περισσότερα από μια θέση εργασίας. Είναι η ίδια μας η ζωή!
ΚΑΜΙΑ ΚΑΥΣΗ RDF ΟΥΤΕ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΟΥΤΕ ΤΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ
Κάτω από αυτές τις αποφάσεις και μεθοδεύσεις φθάσαμε στο σημείο να παράγονται μόνο το 2007 100.000 τόνοι RDF ενώ η ίδια ποσότητα είχε παραχθεί κατά την προηγούμενη διετία. Το RDF καίγεται είτε σε ειδικές μονάδες (ρευστοποιημένης κλίνης), είτε σε σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής, είτε τέλος σε τσιμεντοβιομηχανίες συνήθως με μορφή μπρικέτας. Η τελευταία χρήση είναι εκείνη που ενδιαφέρει την ΑΓΕΤ ως εναλλακτικό καύσιμο για την παραγωγή της. Η καύση του RDF συνοδεύεται από τα ίδια προβλήματα που κατατρέχουν την καύση του συνόλου των απορριμμάτων. Ακόμη κι αν υπήρχε τεχνικά η δυνατότητα της πλήρους ή τέλειας καύσης, θα παρέμενε το πρόβλημα των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα (CO2), το οποίο αποτελεί το κυριότερο αέριο του θερμοκηπίου και το οποίο ευθύνεται για την αποσταθεροποίηση της ατμόσφαιρας του πλανήτη. Με την χρήση της καλύτερης δυνατής τεχνολογίας, οι αποτεφρωτήρες εξακολουθούν να εκπέμπουν τοξικά βαρέα μέταλλα, άκαυστα απόβλητα και προϊόντα ατελούς καύσης. Το 40-80% των συνολικών εκλύσεων διοξινών σε πολλές βιομηχανικές χώρες προέρχεται από εργοστάσια καύσης αποβλήτων(Πηγή: Allsopp M, Costner P, Johnston P, (2001). Incineration and human health. State of knowledge of the impacts of waste incinerators on human health. Greenpeace Research Laboratories. University of Exeter, UK.)
Σύμφωνα με αναφορά της Ε.Ε. ιδιαίτερη ανησυχία προκαλούν οι αυξημένες εκπομπές υδραργύρου από βιομηχανικές μονάδες που καίνε RDF, καθώς και η παρουσία τοξικών βαρέων μετάλλων στα τελικά προϊόντα που αυτές παράγουν όπως το τσιμέντο (Πηγή: European Commission (2003). Refuse Derived Fuel: Current Practice and Perspectives – Final Report. July 2003, σελ. 82).
Είναι γνωστό, με βάση διεθνώς αποδεκτούς δείκτες εκπομπών, ότι μια τσιμεντοβιομηχανία εκπέμπει αέριους ρύπους, μεταξύ των οποίων υδράργυρο και διοξίνες(η Σύμβαση της Στοκχόλμης για τους τοξικούς ρύπους POPs αναφέρει ξεκάθαρα την επικινδυνότητα των ρύπων που προκαλούνται από καύση αποβλήτων και μέσω των βιομηχανικών καυστήρων). Οι ασθένειες και οι συνέπειες που προκαλούνται από τις παραπάνω ουσίες είναι καταγεγραμμένες διεθνώς, οι σημαντικότερες είναι: εμφάνιση καρκίνου, διαβήτη, καρδιαγγειακών νόσων κλπ. Ο υδράργυρος είναι επίσης εμμένουσα και σταθερή τοξίνη που βιοσυσσωρεύεται και συνεπώς δεν αποβάλλεται ποτέ από τον οργανισμό. Στις πιο ευπαθείς ομάδες πληθυσμού συγκαταλέγονται τα αναπτυσσόμενα έμβρυα και τα μικρά παιδιά, η ανάπτυξη των οποίων επηρεάζεται σημαντικά από την έκθεση σε υδράργυρο. Ο υδράργυρος μεταφέρεται από τις κυοφορούσες μητέρες στα έμβρυα μέσω του πλακούντα, όπως επίσης και μέσω του μητρικού γάλακτος στα νήπια. Στις ΗΠΑ, εκτιμάται ότι ένα στα δέκα παιδιά γεννιούνται κάθε χρόνο με αυξημένες νευρολογικές διαταραχές, εξ αιτίας της έκθεσης σε υδράργυρο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Αλλά μήπως η επικινδυνότητα της καύσης του RDF συμβαδίζει με την επικινδυνότητα εκείνων που μας εξουσιάζουν; Σίγουρα η πολιτική και οικονομική ελίτ εμφανίζεται και στον τομέα των αστικών αποβλήτων να έχει έναν ρόλο απόλυτα οικονομίστικα διαχειριστικό που η λογική του λιγότερου κακού κατέχει πρωτεύοντα ρόλο. Εμφανίζουν την καύση του RDF στις τσιμεντοβιομηχανίες ως την πλέον ενδεδειγμένη λύση όχι γιατί δεν ρυπαίνει αλλά επειδή τα σταθμισμένα συνολικά οφέλη(βλέπε οικονομικά) είναι περισσότερα σε σύγκριση με άλλες περιπτώσεις. Γι’ αυτό και το στοίχημα είναι σημαντικό όχι μόνο για τη περιοχή μας αλλά για οπουδήποτε υπάρχει τσιμεντοβιομηχανία. Και ας καταλάβουν επιτέλους όλες οι βιομηχανικές μονάδες του νομού ότι η εποχή της επαπειλούμενης ανεργίας τελείωσε γιατί τα διακυβεύματα είναι πολύ περισσότερα από μια θέση εργασίας. Είναι η ίδια μας η ζωή!
ΚΑΜΙΑ ΚΑΥΣΗ RDF ΟΥΤΕ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΟΥΤΕ ΤΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου